Een mens kan zich aan veel dingen ergeren dezer dagen. De lockdown, de groeiende sociale isolatie, het overheersende gevoel dat je eenzaam en alleen een stille dood zult sterven en natuurlijk een minister van Onderwijs die je het best kan omschrijven als een achterlijke foemp. Fret kak, Ben.
Ja, het zijn barre tijden, maar de nagel aan de doodskist van het leven met corona is volgens mij wel de staat van de digitale media. De wildgroei aan liveblogs, beschrijvingen van Twitterbeef in nieuwsartikels, de alomtegenwoordigheid van clickbait-titels en bijhorende dramageilheid. Waar the fuck zijn de kranten toch mee bezig? Weg met de journalistiek, leve de klik!
Is het vertrouwen in de media lager dan ooit? Leg elke idioot met een Twitteraccount onder de loep en benoem zijn eenzaam schreeuwen in de ether als 'grote ophef'. Een dramatische gebeurtenis à la bestorming van het Capitool? Laten we een liveblog maken, met zo weinig informatie dat zelfs een kleuter op zijn honger blijft zitten. Kritische vragen en goed uitgedachte artikels zijn blijkbaar ook niet nodig als je de magische woordjes 'Later meer!' onder een titel kunt zetten. Niemand die een idee heeft hoe de lockdown eruit zal (moeten) zien tijdens de zomer? Daar komt de massa opiniehebbers aan met elk een glazen bol in de hand. Straffe uitspraken die voor nog straffere titels zorgen? Absoluut, maar waarzeggers zie ik toch liever in het circus en niet in de krant. Als kers op deze journalistieke taart der tristesse: artikels die gewoon wat screenshots van op sociale media nemen en doodleuk die foto's dan beschrijven. Dat is toch gewoon betuttelend, lui en compleet nutteloos.
Tweets zijn geen nieuws
Ik kan toch niet de enige zijn die het beu is om te lezen welke 280 tekens een select clubje bv's nu weer heeft uitgekraamd? En het zijn niet alleen de digitale kranten die zich hieraan schuldig maken. Marc Van Ranst, Georges-Louis Bouchez en Geert Noels die sassy met tweets naar elkaar gooiden? Dat werd een hoofditem in Terzake. Dus, for the ones in the back: tweets zijn geen nieuws.
Drama zoeken en de snelste zijn om er over te berichten is natuurlijk tof als je moet overleven op de nieuwsgierigheid en klikwoede van een bende bejaarden met te veel tijd. Maar wordt er daar dan ook nog iets van journalistieke waarde mee gecreëerd? Neem nu de rechtszaak tegen Bart De Pauw. Kan het mij iets schelen wat Delphine Lecompte daarover denkt? Eigenlijk niet. Dat ze haar columns gerust blijft schrijven hoor, maar de 20.000 artikels over hoe controversieel die opiniestukken al dan niet zijn, daar heb ik nu echt geen nood aan. Ik kan mijn eigen mening wel vormen, danke sehr.
De belleman hebben we toch ook niet gedigitaliseerd?
Jammer dat de papieren kranten een langzame doodstrijd aan het leveren zijn, de focus op puur digitale media zal alleen maar toenemen. Misschien is het juist een idee om de hele transitie van stervend medium naar online gedrocht gewoon stop te zetten. Tijd voor iets compleet nieuws, zeg ik. De belleman (stadsomroeper, red.) hebben we toch ook niet gedigitaliseerd?
Reactie toevoegen