Drie eisen aan de UGent: studenten dreigen moed te verliezen

Je slecht voelen is normaal, stress is geen uitzondering meer. Op de vraag hoe het gaat, wordt steeds geantwoord: niet denderend. Hoe geraken we uit deze toxische spiraal? En bovenal: wat kan de UGent voor ons betekenen?

Hanne: "Gun ons rust"

Op het antwoord 'niet denderend' is een 'haha same' heel gemakkelijk gezegd. Ik scroll door Twitter en merk dat iedereen eigenlijk aan het lachen is met hun eigen problemen om ermee te kunnen omgaan. Vaak doe ik er ook aan mee. Het helpt in zekere mate om te zien dat ik er niet alleen voor sta. Al zorgt het ook voor frustratie. Het is overduidelijk: studenten zijn al zo lang aan het roepen dat het niet gaat. Wat wij nodig hebben is rust. Een moment waar we even adem kunnen halen zonder ons zorgen te moeten maken over de volgende dag en deadlines. Velen onder ons hebben hooguit één week in het jaar waarin we niet moeten stressen over onze studies: de lesvrije week. Sommigen hebben ook juli en als je echt geluk hebt, heb je ook augustus, maar vaak komt daar dan een vakantiejob bij en echt ademen kan je dan ook niet. Wij hebben vakantie nodig, een vakantie voor ons hoofd. Ik hoop oprecht dat de UGent beseft dat dit beter zou zijn dan filmpjes over dingen die we al honderden keren hebben gehoord.

Ella: "Haal ons uit de wachtkamer"

Net zoals veel van mijn medestudenten ben ik de laatste weken continu op zoek geweest naar een manier om het leven dragelijk te houden. Het meeste confronterende is dat de oplossing waarschijnlijk niet van buitenaf zal komen. Ik wil meeschreeuwen met alle studenten op de virtuele barricades: "Doe iets, wij lijden!", maar ik heb geen moed meer om te wachten tot de boodschap doordringt hogerop binnen de universiteiten. Mijn lijstje van eisen is eenvoudig: verlicht onze werklast, en wees mild. Maar dat lijstje plaatst mij in een eeuwige wachtkamer van externe verontwaardiging. En dat lijkt nog uitputtender dan het allemaal zelf proberen oplossen. Wij zijn op, onze lesgevers zijn waarschijnlijk ook op, maar er lijkt van buitenaf niets concreets te veranderen. Het enige wat we kunnen doen, naast hopen dat er rekening met ons gehouden wordt, is onszelf proberen oplappen. Dat lukt mij niet zo goed.

Judith: "Geef ons minder werk"

Ik heb het gevoel dat ik geen energie meer heb. Veel werk hebben voor school is normaal, want een diploma verdien je uiteraard niet zomaar. In andere tijden was hard werk draagbaar, omdat het waardevol aanvoelde en bovendien veel energie gaf. Vroeger vertelde ik mijn familie en vrienden gepassioneerd over mijn leerstof, putte ik fierheid uit de papers die ik schreef. Nu is de passie ver zoek. Ik zit in mijn lessen, maak notities en schrijf papers. Maar alles voelt hetzelfde aan, als een smakeloze pap. Elke dag lijkt op een nutteloze invulling van de uren, tot ik weer in mijn bed kan kruipen. Ondertussen weegt de werkdruk door, zonder voldoening te krijgen door het werk dat ik doe. De passie die mijn hogere studies aandrijft, verschuilt zich ergens diep in mijn achterhoofd. Wanneer ik vertel aan vrienden hoe leeg ik me voel, hoe het vuurtje niet meer brandt, krijg ik telkens te horen dat ze exact hetzelfde voelen. Ik dacht dat ik eenzaam was of gewoonweg niet genoeg moeite deed om de stapel werk op mijn bord weg te werken. Als je telkens hetzelfde hoort, zitten er werkelijk dingen scheef. Dus we lachen ermee, want wat kunnen we anders doen? Maar het is een holle lach, die pijnlijk duidelijk maakt dat er een gebrek is aan oplossingen voor een systematisch probleem.

0
Gemiddeld: 5 (2 stemmen)

Reactie toevoegen