De vraag van het theezakje

Het begon allemaal achteruit te gaan toen ik te oud geworden was om ABBA's dancing queen te zijn. Sindsdien hergebruik ik elk jaar dezelfde kalender, omdat datums nooit meer geweest zijn dan de kartonnen tabbladen die een map vol bijzondere momenten structuur geven.

Mijn theezakje vroeg me laatst wat mijn mooiste herinnering is. Ik weet het niet, theezakje. Op een stralende zomerdag waterballonnen ter grootte van een voetbal vullen en dan niet weten wat ermee aan te vangen. In een bruin cafeetje de taart van de dag bestellen en hopen dat het geen rabarbercake is terwijl we praten over alles wat nu mooier lijkt dan hoe het toen was. 's Nachts door de stad lopen en kunnen zeggen hoe blij je bent dat iemand deel uitmaakt van je leven.

Er zijn dingen waar ik af en toe in gedachten eens naar terugkeer. Soms denk ik aan hoe mijn oma gelaten zei dat alle mensen doodgaan en hoe een vriendin uit het middelbaar steevast lepels in haar pennenzak paraat had zitten voor elk pudding-noodgeval. Soms denk ik dat ik eigenlijk geen persoonlijkheid heb, want alles wat ik wil is geliefd zijn en misschien gedraag ik me daarom zoals iedereen om me heen dat doet. Misschien weet ik daarom niet wat mijn mooiste herinnering is. Soms denk ik dat een gedachte ook maar iets is dat je hoofd genereert op basis van al je herinneringen tot nu toe, en dat niet elke gedachte per se achtenswaardig is.

Terwijl mijn afgekoelde thee Weens walst in de microgolfoven, bedenk ik me dat, als je het antwoord schuldig moet blijven, dat niet per se betekent dat de vraag verkeerd gesteld is. Dat zijn net de leukste vragen. Het zijn de vragen die lijken te zeggen: "Hoeveel woorden je aan mij vuilmaakt kan me niet schelen, ik maak alles weer schoon met mijn Vanish Oxi Action Gel." De microgolfoven pingt twee keer. Nu hou ik mijn mok stevig vast. Ik laat mijn thee niet nog eens afkoelen.