Neutraliteit is niet altijd neutraal

Neutraliteit wordt vandaag vaak als een deugd gezien. In de context van de politiek betekent het dat iemand de opinie van alle kanten moet aanhoren om vervolgens een eigen synthese te maken of toch evenveel aandacht besteden aan alle kanten van een debat. Tegenwoordig, en doorheen de geschiedenis, doet het probleem zich te vaak voor dat er een kant toch extremer of gevaarlijker is dan de andere. Zo wordt bijvoorbeeld Vlaams Belang omtrent zijn partijprogramma op de vingers getikt door mensenrechtenorganisaties. Is het dan wel juist om die partij hetzelfde platform te geven als een andere?

"Wie neutraal is in situaties van onrecht, kiest de kant van de onderdrukker" - Desmond Tutu

De kwestie van neutraliteit doet zich op dit moment alweer voor, nu rond de het conflict tussen Israël en Palestina. Sommige mensen nemen ook hier een neutrale positie in, om vervolgens de neus op te steken voor iedereen die een greintje sympathie toont voor één van beide partijen. In deze situatie is er ook sprake van een vals dilemma tussen Israël en Hamas. Elke rationeel denkende mens kiest natuurlijk de kant tegen terroristen, zonder te beseffen dat ze in de retorische val trappen waarin Israël Palestina gelijkstelt aan terrorisme. Recent vergeleek de Israelische ambassadrice in België de Palestijnse slachtoffers zelfs met Marc Dutroux. Het Israëlische recht tot zelfverdediging wordt dan als argument naar boven gehaald. Maar wie die logica doortrekt naar andere situaties, zal nog voor verrassingen komen te staan wanneer het besef volgt dat ook Hamas haar acties ziet als zelfverdediging. Idem voor Rusland dat de argumentatie gebruikt om vervolgens Oekraïense burgers te slachten.

Wat als neutraal of objectief gezien wordt, is vaak onderdeel van een bepaalde tijdgeest. Tegenwoordig is er veel te doen rond het zogezegde woke-debat, alweer een vals dilemma, eigenlijk is dit gewoon een discussie tussen wetenschappelijk aanvaarde ideeën rond gender en een conservatieve tegenreactie. Iemand die zichzelf binnen die dichotomie als neutraal ziet, is misschien wel voorstander van gelijke rechten voor holebikoppels, maar tegen rechten voor transgender personen. In de jaren 50 zou iemand echter voor zot verklaard worden als die achter een van die twee standpunten stond, terwijl iemand in de toekomst hopelijk als intolerant gezien wordt als die zich anti-trans opstelt. Iets wat gisteren bestempeld werd als woke-waanzin, is vandaag al voor velen een gepaste reactie op verouderde wereldbeelden.

Ik beëindig dit opiniestuk met een quote van anti-apartheidstrijder en geestelijke Desmond Tutu: "Wie neutraal is in situaties van onrecht, kiest de kant van de onderdrukker."