Na een gebroken hart en mogelijks gebroken traanklieren werd het langzaam tijd om die met chipsvlekken besmeurde jogging in te wisselen voor een jeansbroek waar ik ook effectief mee kon buitenkomen.
Het plan was simpel − in theorie dan toch. De praktijk verliep net iets minder vlot dan gedacht. Na mijn shift op het werk gingen M. en ik samen gezellig iets drinken. Het universum dacht daar echter duidelijk anders over en haalde alle trucjes uit de kast om te verhinderen dat ik op tijd zou aankomen in het cafeetje waar we hadden afgesproken.
Eerst deden mijn collega's en ik er meerdere decennia over om de winkel te sluiten en op te ruimen. Wanneer ik eindelijk weggeraakte, vloog ik direct met de fiets naar mijn kot om nog snel van T-shirt te kunnen wisselen en mezelf moed in te praten voor de spiegel. Na een vluchtige blik op de klok besefte ik dat ik al te laat was, dus ik stuurde M. snel een berichtje en spurtte de trap af. Ik sprong op mijn fiets en merkte vol ongenoegen dat mijn banden even plat waren als de tongval van de gemiddelde Antwerpenaar. Ik besloot het compleet te negeren en te doen alsof de kasseien niet al mijn ingewanden door elkaar aan het schudden waren.
Spiedend naar mogelijke vluchtwegen stapte ik de trap op
Met twintig minuten vertraging, duizend kilo stress en compleet geradbraakt was ik eindelijk aangekomen in het café waar we iets gingen drinken: de Trollekelder. Ik voelde me er al onmiddellijk helemaal op mijn plaats: klein, bezweet en compleet buiten adem. Ik was de trol van Tinder. Hopelijk zou mijn date blijven zitten nadat hij mij in het echt zag.
Met een bang hart en een spiedend oog naar zowel mijn date als mogelijke vluchtwegen stapte ik de trap op. Hij zat er nog! M. had op mij gewacht! De zenuwen ebden wat weg nu dat ik wist dat ik niet voor niets mijn achterwerk en maag door de fietstocht van de hel had gesleurd. Met een Kasteel Rouge in mijn hand en een blos op mijn wangen van het fietsen − ik was nog steeds aan het bekomen − begonnen we wat onwennig te praten. Al snel zaten we aan het volgende drankje en waren we afgestapt van de 'Wat is jouw favoriete vakantiebestemming?'-vragen en veranderde het in een vlotte en fijne drie-uur-durende babbel.
Helaas, ik had de ochtend erna onmenselijk vroeg les, dus rond half één besloten we om langzaam af te ronden. Bij het afscheid nemen had ik een knuffel verwacht. Of een kus op de wang. Of een hand? Een knipoog? Desnoods een high five. Maar nee, ik moest het stellen met een "allez, tot de volgende he, ik vond het heel gezellig!".
En dat is het verhaal van mijn allereerste echte date. Een heel klein beetje teleurstellend. Misschien moet ik dat romantische idee van 'liefde op het eerste zicht' en 'ze leefden nog lang en gelukkig' toch maar eens herbekijken. Voor nu zal ik het (helaas) met sporadische Tinderdates moeten doen.
Reactie toevoegen