Een emotioneel gemartelde filosoof zei ooit: "Never say never". Ikzelf kan me perfect aansluiten bij deze botte afwijzing van de finaliteit. Finaliteiten zijn namelijk nooit écht finaliteiten. Je kan niet zeggen dat iets voor altijd is afgesloten, want je weet nooit of het al dan niet toch nog eens kan gebeuren. Zo dacht ik dat 'Red' − mijn break-upalbum par excellence − een one time thing was. Tot Taylor Swift besloot om dat album nog eens op te nemen en zelfs te verbeteren. Ik dacht ook dat fascisme dood was, maar kijk wie nu uit de dood aan het opstaan is. De economische crisis van 2008 zou ook maar één keer in een generatie voorkomen, en kijk waar we nu staan.
Alsof iemand pianosnaren in mijn ziel gehaakt heeft en dan een trieste ballade is beginnen spelen
Deze hele, vrij redelijke discussie hierboven verbergt eigenlijk een emotionele waarheid: ik kan niet omgaan met afsluiten. De gedachte dat niets ooit écht gedaan is, rijt mijn hart open. Alsof iemand pianosnaren in mijn ziel gehaakt heeft en dan een trieste ballade is beginnen spelen. Af en toe voel ik de zachte pull van een zware do die om aandacht vraagt. "Je dacht toch niet dat het echt gedaan was?", zegt die dan. De ballade wordt mettertijd trager, zachter, meer gestaag. Zoals alle andere zaken lijkt ze echter nooit voorbij. Je weet nooit wanneer de dolle pianist besluit uit zijn sluimer te ontwaken en nog eens een deuntje te tokkelen. En ik? Ik blijf voortgaan met een collectie onafgewerkte aria's ter grootte van de bibliotheek van Alexandrië.
Zo beweeg ik mij door dit bestaan, omgaand met een resem aan toch-geen-finaliteiten, gesmeten in de willekeur van het alledaagse. De enige zekerheid is het einde van de rit, de ultieme finaliteit. Ik verlang er niet naar, maar stiekem brengt het me wel tot rust, dat finale punt. Wetende dat de bibliotheek van Alexandrië ooit wel affikte, dat ook de onafgewerkte ballades ooit hun einde bereiken; hopend dat de curators er wat mooie stukken uit kunnen kiezen om te verspreiden. Wie weet pikt een andere pianist wel de ballade op en synthetiseert hij die samen met andermans ballades. Zo is het einde toch geen einde, maar worden we verder gedragen in de symfonie van deze wereld.
Ik denk dat ik daar deze spreekbuis ga eindigen, om de pianist toch een positieve noot te laten bespelen. Alhoewel, wie weet kom ik er ooit nog op terug. 'Uitstel is geen afstel', zeggen ze dan, zeker?
Reactie toevoegen