Taylor's Version

Hoe Taylor Swift de muziekindustrie op zijn plaats zet

Taylor Swift is terug om je herfst te zegenen met de Sad Girl Album of the Year. 'Red (Taylor's Version)' breekt ondertussen records, maar wat is er nu zo speciaal aan? En waarom die "(Taylor's Version)" op het einde?

Tayloveral

T-Swizzle, zoals ze onder rappers bekend is, is volledig terug van (nooit) weggeweest. Sinds de surprise releases van haar laatste twee originele albums 'Folklore' en 'Evermore' is Tay-Tay weer alomtegenwoordig op Spotify. Haar nieuwste album, de heruitgave van het bijna tien jaar oude album 'Red' brak meteen al het Spotify-record voor meest gestreamde album van een vrouwelijke artiest. Wat fans en niet-fans meteen aantrekt in deze klassiek bestempelde break-upplaat is de volwassenheid die de herwerking uitstraalt. Taylor kreeg jarenlang kritiek in de media omdat ze al haar nummers en albums zou baseren op haar break-ups en op die manier haar (ex-)partners oneerlijk zou behandelen. Wat echter meteen opvalt bij 'Red (Taylor's version)' is hoe de afstand van tien jaar ervoor gezorgd heeft dat Taylor deze narrative in zijn context kan plaatsen en haar luisterpubliek gezellig − en eindeloos hartverscheurend − meeneemt op deze therapeutische reis.

Scooter sucks

Waarom nu die "(Taylor's Version)" achter de naam? Hiervoor is het nodig even uit te zoomen en te kijken naar de (Amerikaanse) muziekindustrie in zijn geheel. De manier waarop veel artiesten aan fondsen geraken om hun muziek te publiceren, muziekvideo's te maken, te touren, enzovoort, is aan de hand van contracten bij platenlabels. Die geven dan geld aan de artiesten in ruil voor de zogenaamde 'master recordings' (of 'masters') van hun muziek. Dat wil zeggen dat ze de auteursrechten van een nummeropname bezitten, maar niet van het lied op zich. Die masters worden gebruikt op Spotify, in advertenties, films, enzovoort. Ze verdienen dus eigenlijk goed geld. Het label mag dan doen met die muziek wat ze willen, zonder de artiest te moeten informeren.

De afstand van tien jaar zorgde ervoor dat Taylor deze narrative in zijn context kan plaatsen

Het is echter wel verplicht de artiest eerlijk te vergoeden voor elk gebruik van hun muziek. Artiesten kunnen in veel gevallen hun masters terugkopen na x-aantal jaar, doorgaans na tien jaar. Taylor Swift bracht zo haar eerste zes albums uit onder het platenlabel Big Machine Records (BMR). In november 2018 ruilde Taylor BMR in voor Republic Records, waar ze feitelijk als onafhankelijke artieste fungeert. In juni 2019 koopt Scooter Braun, eigenaar van Ithaca Ventures, BMR op. Hiermee koopt hij ook de masters van Taylor Swift op, en dus ook de macht om met haar eerste zes albums te doen wat hij wil. Taylor zelf heeft echter nooit de mogelijkheid gehad om die masters voor de verkoop van BMR terug te kopen, en Scooter weigert dan ook om haar die kans te geven. Dick move dus. Swift en Braun hadden eerder al professionele en persoonlijke conflicten. Dat Braun haar felbegeerde masters opkocht beschrijft ze zelf als "worst case scenario".

Queen's Gambit (Taylor's Version)

De gehele auteursrechtensaga vindt initieel plaats achter gesloten deuren. Nadat Taylor keer op keer botst op contractuele oneerlijkheden en ambigue non-disclosure agreements, besluit Swift om weg te stappen van het toxische web van BMR en Scooter Braun. Zo ging ze niet in op het voorstel waarbij ze voor ieder nieuw album de rechten van een oud album zou kunnen kopen. Een idee dat gebaseerd is op een uitgeputte melkkoe. In plaats daarvan tekende ze bij de 'Universal Music Group', waarbij ze de garantie krijgt dat ze eigenaar is van al haar toekomstig werk.

Miss Swift stelt met haar heropnames een stevig precedent

Daarnaast is ze haar eigen muziek beginnen heropnemen om zo nieuwe masters te creëren, die helemaal van haar zijn. Op die manier herwint ze het eigenaarschap over de nummers die ze op de grond van haar slaapkamer geschreven heeft, maar daalt ook de waarde van de masters die in Brauns bezit zijn. De Amerikaanse pers springt op het debacle tussen Swift en Braun. Het lijkt haast alsof de volledige showbusiness kleur moet bekennen en een kamp moet kiezen. Het zet de discussie over auteursrechten en de ethische codes in de muziekindustrie echter wel op de kaart. Miss Swift stelt met haar heropnames een stevig precedent en moedigt jonge artiesten op die manier aan op te komen voor hun rechten.

Loving her is Red

De keuze om albums opnieuw op te nemen werd door investeerders initieel weggezet als een absurd businessplan, maar zij hadden duidelijk geen besef hoe trouw en koppig de gemiddelde doorgewinterde Swiftie is. Weinig artiesten hebben zo'n oprechte en slimme band met hun fanbase als Taylor Swift. Zo selecteert ze bij de release van een nieuw album steeds eigenhandig een groepje trouwe fans − die vaak al jaren toegewijde fanpagina's runnen − voor een exclusieve en geheime listening party, soms zelfs bij haar thuis. Daarnaast heeft ze de gewoonte om fans te verrassen. Haar unieke gave om constant tipjes van de sluier te lichten, houdt de fans uitermate alert. Als het broodkruimelspoor van Hans en Grietje laat ze overal easter eggs achter. Een easter egg is soms een kleine knipoog naar trouwe fans met verwijzingen naar eerdere nummers, maar vaak zijn het hints naar toekomstige plannen. Ze zijn te vinden in videoclips en Instagramposts, maar ook in excentrieke merchandising, outfits en zelfs de kleur van haar nagellak. Fans voelen de zorg en liefde die in de teasers kruipen. Ze appreciëren het eindeloze oog voor detail. Maar vooral: ze speculeren erop los. 

0
Nog geen stemmen

Reactie toevoegen