Recensie: De Doodgravers van België

"Zou het je storen als we de naam België houden?", vroeg PS-voorzitter Magnette in 2020 aan opper-N-VA'er De Wever. Het typeert de vergaande gesprekken die beide partijen destijds hadden.

Als iets de politieke agenda van '19-'20 beheerste, was het de aanslepende regeringsvorming. Pas na 662 dagen slaagde de politieke top erin de regering-De Croo I te vormen. Het zou niet lang duren alvorens iemand dit gebeuren zou neerpennen: journalist Wouter Verschelden probeert het in 'De doodgravers van België'.

Hij vertolkt de gebeurtenissen van de verkiezingen in 2019 tot aan de voltrokken regeringsvorming. Politieke verslagen lezen meestal lastig, maar deze niet. Politici worden als prozaïsche personages voorgesteld en er wordt minder klem op de partijen gezet. Dit heeft voor- en nadelen: het boek is toegankelijk, maar de grotere politieke dynamiek vervaagt. De voornaamste openbaring betreft de deal tussen PS en N-VA. Deze omvat een verregaande splitsing van België in ruil voor financiering. De PS expliciteert zo zijn regionalistische karakter en het getuigt van een ontluikende sympathie tussen De Wever en Magnette.

De auteur is geen compromis genegen: iedereen krijgt ervan langs. Magnette is "geketend aan zijn achterban en voelt de hete adem van PTB/PVDA in zijn rug". Bouchez, de MR-voorzitter, is een "unitaristische egotripper". Maar Bart De Wever? Hij lijkt een ware staatsman. Over hem lezen we niet dat hij net zo onder druk stond van zijn achterban én het Vlaams Belang om zijn huid duur te verkopen in de gesprekken met PS. Verschelden mist hier een grote kans. De Vlaams-regionalistische bril die de schrijver hanteert is dan ook de belangrijkste zwakte van het boek. Hij stelt het confederalisme voor als een vast, neutraal gegeven. Niettemin werpt het boek een toegankelijke blik achter de coulissen van de Wetstraat.

0
Gemiddeld: 4 (1 stem)

Reactie toevoegen