Kort

Aan de muur hangt een maandkalender met op een kinderlijke manier een datum omcirkeld en kruisjes naarmate die datum nadert. Eerst volgt een week quarantaine (je slaapkamer, de komende zeven dagen) gevuld met een orkest aan hoesten dat soms vergezeld wordt door een steek op een schijnbaar willekeurige en verrassende plaats in je borstkas. Daarna wordt het aftellen, en hopen dat er niet weer een persconferentie (Wetstraat, een goddeloos laat uur op de avond) naar buiten komt. Want postcoronatijd (overal, altijd) wordt geweldig. Het wordt een tijd van verlossing, compensatie en wiedergutmachung. Ik ben mijn excuses verschuldigd aan een abstract concept. 'Buiten' gaf me alles wat ze me kon geven en ik heb haar genegeerd. Ik had er voor haar kunnen zijn, want zij was er altijd en voortdurend voor mij. Zodra we herenigd zijn rep ik me naar de bloemenwinkel en koop ik haar en mij een boeket om te vieren. Daarna ga ik fitnessen (Jims, Basic Fit of Stadium, sint-juttemis) om er op mijn best uit te zien voor haar, want vervolgens ga ik zwemmen (Blaarmeersen, een mooie lentedag) in mijn schattigste polkadotbikini. Het weerzien met de buitenwereld bevat ook een reünie met mensen. Oh mensen, wat heb ik jullie aanwezigheid onderschat. Een Discordchat (elke avond, het hoekje in huis met de beste wifi) of een stream van de les (te weinig maar tegelijk ook te vaak, in foetushouding op de grond) is niet hetzelfde als een babbel op een chocoladedate (Mayana, wanneer je eigenlijk in de les zou moeten zitten). Je kijkt van aan het tafeltje vooraan naar de mensen in de Sint-Pietersnieuwstraat, gehaast en verzonken in gedachten. Als de honger gestild is in de chocoladebar of op restaurant - want zelfs het voedsel van thuis kan je uiteindelijk beu worden - moet ook de andere honger gestild worden: de huidhonger. Ik boek een massage (het schoonheidsinstituut, op een bizar uur omdat de rest al volgeboekt is).  Het is nog even wachten op deze utopie. We zitten allemaal op dezelfde manier opgesloten, op een net iets andere manier op een andere plaats. Maar we wachten geduldig. En we wachten samen, apart.