Ongewijzigd en ondermaats

Lelijke foto

Studeren is meer dan enkel het voltooien van je curriculum. Het leven, en al zeker het studentenleven, is een expert in het uitdelen van stampen, stoten en rechtse vuistslagen. Het maakt niet uit wat je er tegenin brengt, zelfs met de reflexen van de ter ziele gegane Mohamed Ali zou er geen ontwijken aan zijn.

Studeren en leven gaat om vallen en opstaan. Zo simpel is het nu eenmaal. Zelfs mocht je keer op keer geriefelijk door elk examen geraken, dan volgt er wel een uppercut in je privéleven.

Ik zag het een tweetal weken geleden niet meer zitten. En dat is al niet meer de eerste keer dit jaar, een jaar dat nog jong is. Ik mag mijn beide pollekes kussen dat er mensen zijn bij wie ik terecht kan. Maar ik wil mijn vrienden niet belasten met mijn ellende, en er zijn mensen die bij niemand terecht kunnen, of professionele hulp nodig hebben. Laat staan dat jezelf openstellen een gemakkelijke opgave is.

Bijna zeven op de tien studenten heeft de laatste drie maanden depressieve gedachten gehad

Jongeren krijgen meer prikkels binnen dan ooit tevoren. Sociale media consumeren ons welzijn. De verwachtingen worden steeds groter, en worden ons vroeger en vroeger opgelegd. Dat heeft zo zijn gevolgen. Volgens een rapport van de Gentse Studentenraad hebben bijna zeven op de tien studenten de laatste drie maanden depressieve gedachten gehad, en bijna een op drie zelfs zelfmoordgedachten.

Het punt is, door al het werk dat we bovenop ons leven naast school krijgen, er vaak geen ruimte is om zaken op orde te stellen. Ik heb het al vaker gezegd en ik moet het jammer genoeg opnieuw zeggen: UGent, doe iets aan uw psychologische hulpverlening. De tijden veranderen, de schokkende cijfers zijn er, maar jullie beleid blijft ongewijzigd en ondermaats.