F*ck de partijlijn

Een paar minuten op Twitter kijken en je weet het al: het land is verdeeld. Dan heb ik het niet over de twee 'fietsocratieën' die heel toevallig de reliëfkaart van ons land nabootsen. Zeven politieke partijen domineren ons Vlaanderland aan het Noordzeestrand. Maar die zeven lijken een beetje te veel. Misschien is een simpele links-rechtsindeling dan beter? Links is in dat geval die bende naïeve Gutmenschen die de ondergang van het Avondland door de islamisering niet inzien, of misschien zelfs nastreven. Bovendien wil links iedereen gratis Vlaams geld geven. Rechts is dan weer de rechtstreekse opvolger of imitator van het nazisme. Dat is althans wat mijn nieuwe internetvrienden mij verteld hebben. Een beetje simplistisch vind ik zelf, maar voor sommige mensen is alles blijkbaar goed om het politiek spectrum wat gemakkelijker te begrijpen. 

Zeven partijen dus, allemaal perfect afgelijnde kolommen van politieke eenheid. Of dat is toch wat we willen. Stel je voor dat mensen een iets genuanceerdere visie hebben en ergens tussen de partijen vallen. Dikke pech, natuurlijk. In onze gezellige particratie luister je beter naar de partijleider, voordat je die oncomfortabele zetel in de Kamer moet afstaan. Of, erger nog, je een 'onafhankelijke' moet worden. En dan heb ik het niet over het soort onafhankelijke dat wel heel toevallig elke donderdag naast de partijvoorzitter gaat zitten en het 70-puntenplan boven zijn bed heeft hangen. Neen, het soort onafhankelijke dat ergens achteraan moet zitten om dan kwaad naar de ruggen van ex-partijgenoten te kijken. Het politieke spectrum is zijn naam nog amper waardig als er niets tussen die zeven kolommen zit. In een land waar er uiteindelijk maar twee politieke stromingen lijken te zullen overblijven, lijkt wat meer politieke diversiteit juist nodig. 

Stel je voor dat mensen een iets genuanceerdere visie hebben, en ergens tussen de partijen vallen

Misschien klinkt dit pleidooi als third way-antipolitiek, of erger nog: lui en schaamteloos centrisme. Maar ik sta niet voor het soort partijlandschap waar elke partij hetzelfde verhaal verkoopt in een andere kleur, maar juist voor nog meer kleuren in het spectrum. Zou het niet tijd zijn om in dit land waar meer door principes dan programmapunten geen regering gevormd kan worden, de tussenliggers wat meer te laten spreken? Maak u klaar voor een cliché, maar het kan helpen om wat meer naar de andere kant te luisteren. Het parlement zal niet wekelijks kumbaya beginnen te zingen omdat onze politici wat minder veto’s stellen. De bijna alom geliefde burgemeester De Clercq steunde al van het begin een paarse-groene regering, niet geheel in lijn met zijn partij op dat moment. Als je die houding tegenover die van de CD&V zet, die zichzelf vastklampt aan de N-VA om zijn gebrek aan eigen programmapunten te maskeren en niemand daar blijkbaar moeite mee heeft, zie je waar de problemen zitten. 

Lieve politici, ik hou zeer veel van wat jullie doen (in principe, niet altijd in praktijk), maar godverdomme, durf toch eens tegen de partijlijn ingaan. We geloven niet dat jullie allemaal exact geloven wat het programma dit jaar zegt dat je gelooft. Durf uitkomen voor een ietwat andere mening, en gebruik die om wat toenadering te vinden. Het land kan er toch niet slechter van worden.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen