Scènes uit een huwelijk

Ofwel het debacle dat de naam van een monogaam huwelijk draagt

Dat 'KASK Drama' repertoirestukken niet schuwt is al langer geweten. Dat je die stukken zelden ziet op de manier die je gewend bent, is dat ook. Maar het werd weinig zo pretentieloos gedaan, met gevoel voor verbeelding én eenvoud.

 

Op twee stoelen in een setting die recht uit de kamer van een relatietherapeut lijkt te zijn getrokken, steken Lucie Plasschaert en Joeri Happel als Marianne en Johan van wal tegen een psycholoog (Laurens Aneca) die de vierde wand maakt en evengoed doorbreekt. Hij zit tussen het publiek en als regisseur geeft hij met een simpele handbeweging aan wanneer de lichten aan- en uitgaan, op wie ze gericht zijn, en hoe lang.

Nog voor het stuk goed en wel begonnen is voel je de spanning tussen het koppel, en niet veel later volgt de realisatie dat het kalf al verdronken is. Ze zijn elkaar kwijt. Samen zetten de performers twee perfecte stereotypen neer. Enerzijds de vrouw die het niet meer aankan dat haar man haar aanraakt. Anderzijds de man die altijd lult over zijn carrière en nooit thuis is voor zijn kinderen. Veelzeggend is dat als hij tijdens de therapie weer zijn mond niet kan houden, zij haar gsm tegen haar oor drukt terwijl ze een lied afspeelt. Hij start een redevoering die een ware lofzang voor zijn vrouw lijkt tot hij begint over hoe 'opofferingsgezind' ze is. Elke feministische vezel in de zaal kromp ineen. Relaties tussen mannen en vrouwen lijken nog steeds veel te vaak te gaan over de (gender)rollen die ze opnemen, en in hoeverre deze als vanzelfsprekend beschouwd worden. 

Zoals vaak in relatiedrama's probeert één van de twee de schijn nog hoog te houden, maar ze zijn eraan voor de moeite: na een tijd houdt zelfs Johan zich niet meer in en vliegen de verwijten in het rond. Het crescendo van deze relatiecrisis komt op ons af in al zijn treurige glorie: overspel, scheiding en verzoening met als climax het beste gevecht tussen twee mensen op de planken dat je in je leven zult zien. Ze schuwen de theatertrucjes of het groteske spel niet, maar dat maakt het niet ongeloofwaardig, integendeel. Het is onmogelijk om in iets dieps als een relatie van van meerdere jaren de ander zo maar te laten gaan, en ze te zien weglopen met een nieuwe partner. Omdat het koppel weinig verbaal communiceerde, komen hun bewegingen des te harder aan als alles lijkt in te storten (u mag dit letterlijk nemen) op de tonen van de 'Moonlight Sonate' van Beethoven, gespeeld op piano door Jesse Vandamme.

Ze brengen geen nieuwe vertolking of interpretatie van 'Scènes uit een Huwelijk', de film van Zweeds regisseur Ingmar Bergman, maar een theaterversie die prachtig versterkt wordt met filmische elementen. Na een sterk staaltje versnelling met paraplu’s en volgspots verwondert het niet dat Woody Allen de mosterd bij Bergman ging halen, en dan niet alleen wat de vrouwonvriendelijkheid betreft.

Compromissen en opofferingen, tegenslagen, en een groot gebrek aan communicatie.

Er gebeurt veel op scène, maar de acteurs laten de ruimte om tussenin ook te denken. Eeuwen van heteronormativiteit hebben ons opgezadeld met een hele hoop stereotypen waaraan moeilijk te ontsnappen lijkt. Compromissen en opofferingen, tegenslagen, en een groot gebrek aan communicatie. Het valt te betwijfelen of Bergman dit zo bedoelde, maar in de huidige tijdsgeest roepen hun scherpe dialogen veel vragen op. Kan je elkaar terugvinden als je elkaar kwijt bent, of is de drang om samen te blijven uit gewoonte één die meer pijn oplevert dan iets anders?

Aan u om te beslissen. Er wordt u niets opgedrongen, behalve een paar goede dialogen en rake klappen.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen