Als je tijd doorbrengt in musea en geld spendeert in de bijhorende shops, zou deze zin je bekend in de oren moeten klinken: “Do women have to be naked to get into the Met. Museum?” Deze vraag is niet ongegrond, maar gegroeid uit een stevige portie genderongelijkheid in de kunst. Ze zijn met weinig, de vrouwelijke Van Goghs. Correctie: door een androcentrisch beeld van de kunstgeschiedenis lijkt het zo. En daar doet Guerrilla Girls iets aan.
Om geen 'de klimaatbeweging staat gelijk aan Anuna De Wever en Greta Thunberg'-toestand te veroorzaken, blijven ze bewust anoniem. Ze dragen dan ook gorillamaskers tijdens hun openbare vertoningen, om de focus te verleggen van wie ze zijn naar wat ze willen.
Dat is in elk geval duidelijk: ze pleiten voor een onmiddellijke, daadkrachtige vertaling van intersectioneel feminisme in de (kunst)wereld. 'Wereldvreemde kunstenaars' zijn het niet: ze pendelen tussen kunst en politiek met een efficiëntie die de NMBS doet blozen.
Sinds 1985 hebben deze 'feminist activist artists' al meer dan 100 projecten verwezenlijkt. Performances, affiches, stickers, omtoveringen van de openbare ruimte, video's, kortom een variatie aan kunstvormen om hun boodschap te verkondigen. Ze houden het volkomen democratisch, want alles is te bezichtigen op hun website. Weinig kunstcollectieven hebben al zoveel verjaardagskaarsjes mogen uitblazen als Guerrilla Girls. Ze werden niet uit een kool geboren, maar wel uit cijfers even mistroostig als slecht gekookte groene kool: wat een overzichtstentoonstelling moest worden van moderne kunst in het MoMa, wierp (alweer) een schaduw op vrouwelijke kunstenaars. Een schamele 13 van de 169 exposanten waren vrouwen. En dat versnelde de daadkracht van de oprichters: Guerrilla Girls was geboren Uit kwaadheid, maar niet zonder humor en gevoeligheid.
Net zoals ze subtiel en delicaat grappig inspelen op het lichte letterverschil tussen guerrilla en gorilla, baadt al hun werk in een grijnzende humor. Wat op zich al een prestatie is, want het is niet vanzelfsprekend om grappig te zijn over de pijnlijk aanwezige genderongelijkheid en ontoelaatbare discriminatie op basis van huidskleur of seksuele oriëntatie, bijvoorbeeld.
Ze zijn immers intersectioneel, wat er kort samengevat op neerkomt dat ze hun aandacht verspreiden over verschillende vormen van discriminatie. Het is niet enkel een collectief van naamloze (maar niet breinloze) individuele artiesten, maar ook een bundeling van eisen die dringend gehoor moeten krijgen in de (kunst)wereld.
De strijd zal duren tot galleristen, curatoren, kopers en beleidsmakers waarde hechten aan een schilderij ongeacht de achtergrond van de artiest(e)
Hoe briljant hun spitsvondigheid ook is, het zou nog mooier zijn als ze hun pennen kunnen opbergen en zich kunnen toeleggen op het schilderen van, bijvoorbeeld, lichtgele citroenen.
Maar dat zal duren tot galleristen, curatoren, kopers en beleidsmakers evenveel waarde hechten aan een schilderij van bijvoorbeeld lichtgele citroenen ongeacht de achtergrond van de artiest(e).
Reactie toevoegen