High Life is de eerste poging van regisseuse Clair Denis tot psychological sci-fi met steracteurs als Robert Pattinson, Juliette Binoche en opkomend talent Mia Goth. Een vader tracht met zijn dochter te overleven in een ruimteschip nadat verscheidene tragische gebeurtenissen de levens van de andere bemanningsleden opgeëist hebben. Het is een premisse waar vele filmmakers wel hun tanden in zouden willen zetten. En zeker met talent als Pattinson en Binoche had dit de volgende Solaris kunnen zijn. Jammer, maar helaas; het heeft niet mogen zijn.
De film begint minimalistisch. We maken kennis met het hoofdpersonage, de vader, Monte (Pattinson) en diens dagelijkse sleur. We kunnen afleiden dat het schip waarop hij overleeft technisch geradbraakt is, dat reeds veel dagen verstreken zijn en dat hij zich in een erg eenzame situatie bevindt. Maar hij geeft het niet op, want hij moet voor zijn dochter zorgen. De life support systems zijn nog operationeel, en dus zet hij zijn melancholische tred verder. Gedurende het eerste kwartier vertrouwt Denis haar publiek om puzzelstukken zelf samen te zetten. Door het tentoonspreiden van cinematografisch vernuft lijkt ze de kijker te willen verwennen met een intellectuele uitdaging die niet bang is de artistieke, metaforische route op te gaan.
De film verliest de controle over zijn eigen metafoor.
Hoewel ze die indruk geeft gedurende de eerste minuten van de film, komt daar vaak een bruusk intermezzo op van onnodig directe plotverduidelijking door personages die hun bestaan ver voorbijgestreefd zijn. Denis heeft een non-lineaire vertelstijl, maar daar vertrouwt ze haar publiek niet altijd en laat plotsklaps de volledige intentie van de ruimtereis vallen - weg mysterie, weg dubio. Vanaf dat punt voelt de film wat krakkemikkig aan. De dialogen voelen te vaak oppervlakkig aan en lijken last te hebben van 'artistieke vaagheid'. Het gehele plot in feite. De film deinst er niet voor terug visueel bruut te zijn qua naakt- en dierlijkheid, maar verliest de controle over zijn eigen metafoor. Veel bemanningsleden zouden een rijke voedingsbodem kunnen bieden voor het plot, maar ook daar valt de film vlak op zijn gezicht, alsof de film niet weet hoe deze backstories deftig te integreren. Als kijker heb je ergens wel het gevoel te begrijpen wat er bedoeld wordt met alle vermeende diepere lagen, maar toch blijf je zitten met een wrang gevoel in de borst. Daarbovenop is het verhaal soms ook gewoon saai.
De film lijkt zelf niet goed te weten wat hij is. Volgens bepaalde bronnen zou het gaan over seksualiteit, maar daar is geen zekerheid over. Het plot twijfelt tussen seksuele melancholie en psychologische isolatiegekte. Het grenst aan een artistiek vacuüm, en door zijn mindere uitvoering vervalt het voor mijn part daarin. Er is een verschil tussen onzekerheid en metaforische gelaagdheid enerzijds, en narratieve onkunde aangelengd met een kunstige waasvlek anderzijds. De acteerprestaties zijn opmerkelijk, maar kunnen het geheel niet redden. Een solide 'meh', inclusief schouderophaling.
Reactie toevoegen