Er ging geen dag voorbij

ER GING GEEN DAG VOORBIJ OF DE OLIFANT WOU WEER GROEIEN. In zijn slaap zou hij groeien tot hij in de wolken was en hallo kon zeggen aan de lijster. Het was al heel lang zijn droom om de allergrootste van het hele bos te worden. Zo keek hij op naar grote eikenbomen, en als de walvis op bezoek was nam de olifant zich voor ooit ook zo groot te worden.

Eten doet groeien, maar om zich heen zag hij dat het eten bijna op was. Triest ging hij naar de vos om raad.

"Je moet anders kauwen", zei de vos.

"Wat is er mis met hoe ik kauw?" vroeg de olifant.

"Luister: de walvis verklapte mij dat hij een nieuwe manier gevonden had om te kauwen. Zo groeide hij even snel met minder eten", vertelde de vos en hij toonde het stap voor stap. Met grote ogen keek de olifant toe en knoopte de stappen in zijn oren. Tevreden wandelde hij in gedachten verzonken terug.

"Olifant! O-olifant!"

"Hè?"

"Ja, hierzo! Bo-oven!"

De olifant keek naar boven. Daar hing de eekhoorn aan de boom, met een feesthoedje tussen zijn pluimige oren. Hij vroeg of de olifant naar zijn feest wou komen. In een feest had de olifant wel zin. Zelf had hij ook wel iets te vieren.

Hij klopte aan bij de mier, die een schildersatelier had. In volle feeststemming vroeg hij om een likje groene verf over zijn grijze huid, "Zo kan ik verstoppertje spelen met het bos."

Eens op het feest kwam de eekhoorn glunderend aangelopen met zijn versgebakken taarten. De olifant wou zijn nieuwe techniek uitproberen en begon een stukje taart te kauwen. Precies zoals de vos getoond had. Al snel volgden grote ogen en priemende blikken.

"Hé, olifant! Ben jij nu nog groter geworden?" vroeg de eekhoorn verbaasd.

"Ja, het duurt nu langer om om je heen te zoemen", wist de vlieg wijs.

De olifant klopte zichzelf op de schouder voor zijn geleende idee. Nu kan ik toch groeien en is er taart genoeg voor iedereen!, dacht hij blij. Maar hoe groter de olifant werd, hoe grotere honger hij kreeg. Hij at de stukjes van de uil, de giraf en de sprinkhaan en kreeg nog grotere honger. Groot zijn maakte hem hongerig, dus bleef de olifant eten. Zijn slurf zwol op zoals een ballon en wou zo snel mogelijk wegvliegen. Zijn poten leken op vier broodjes die balanceerden onder een grote ronde ton. Hoe sneller de olifant groeide, hoe sneller de taart verdween.

"Genoeg!" gilde de eekhoorn.

Geschrokken liet de olifant het laatste stukje los. Het werd een lange val. Hij torende ondertussen ver boven zijn vrienden uit en zijn buik zat te strak. Een krakend geluid weerklonk door het hele bos. Zijn groene verf was te klein geworden en spatte uiteen.

-

Het concept van groene groei, ofwel green growth, is ondertussen een dominant beleidsdiscours op vlak van klimaatsverandering. Deze theorie beweert dat continue economische groei verzoenbaar is met een duurzame relatie met onze planeet. Hoe efficiënter we produceren, hoe minder grondstoffen we zouden verbruiken. Maar empirisch onderzoek naar grondstoffenverbruik en koolstofemissies ondersteunen deze green growth-theorie niet. Blijvende economische groei zal uiteindelijk leiden tot meer consumptie, niet minder. Efficiëntere productie is niet groen: Degrowth is de boodschap, niet ‘green’ growth.

Geïnspireerd door Toon Tellegen en J. Hickel & G. Kallis (2019): 'Is Green Growth Possible?, New Political Economy'. Aan alle ecomodernisten en consorten: deze paper is een aanrader.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen