Niet elke wetenschapper houdt zich bezig met proefbuizen, deeltjesversnellers of lasers. Dr. Schamperstein kiest voor een theoretische aanpak en baant zich een weg door formules, berekeningen en kennis om zijn licht te schijnen over een prangende maar absurde vraag.
Kinderen die door hun ouders uit huis worden gezet om op illegale wijze zo veel mogelijk dieren uit hun natuurlijke habitat te ontvreemden, om die dieren vervolgens af te richten om het tegen elkaar op te nemen in levensgevaarlijke gevechten, die door die kinderen gezien worden als een ziek statussymbool. We kunnen met enige zekerheid zeggen dat Pokémon niet bepaald het meest ethische programma was uit onze kindertijd. Misschien meer verbazingwekkend is het feit dat een van de meest onethische aspecten van de serie misschien ook wel een van de meest onschuldige lijkt. Wat ligt verscholen in de gedigitaliseerde crypten van de pokébal?
Ho-oh Does it Work?
Intuïtief gaat een mens zich ergens vragen bij stellen als hij niet weet hoe iets gemaakt wordt. Die natuurlijke achterdocht vormde de initiële reden waarom we ons meer wouden verdiepen in deze kleine, bolle kooien. Want Pokémon doet er alles aan om de technologie achter de pokébal in mysterieën te hullen. Sommige critici zullen misschien beweren dat ze dit niet bewust doen, maar gewoon niet hebben nagedacht over ieder detail in hun fictieve wereld. Tegen hen kunnen we enkel zeggen dat ze de slinksheid van Pokémon zwaar onderschatten.
Catch Pokémon, Not Chicken
We kunnen dus niet met honderd procent zekerheid zeggen hoe een pokébal werkt, maar we kunnen al veel afleiden uit het vele bewijsmaterieel dat we verzameld hebben uit de serie en de games. Wanneer een Pokémon 'uit een pokébal komt', valt op dat er sprake is van een omzetting van energie. Uit de pokébal komt een (meestal) blauwe lichtstraal, die zich pas later materialiseert. Naar de aard van dit licht kunnen we enkel raden. De kans is echter groot dat eenmaal in de pokébal, de Pokémon bewaard wordt als virtuele data. In de games noemt het apparaat waarin je jouw kleine slaafjes kunt bewaren namelijk een 'PC' en zowel in de serie als in de games is het mogelijk om via het internet Pokémon te verplaatsen of zelfs te 'ruilen'. Onze hypothese is dus dat de materiële Pokémon door de pokébal wordt afgebroken in de vorm van een onbekende blauwe energie en vervolgens wordt opgeslagen als een virtuele code.
An Unfezant surprise
Hoogstwaarschijnlijk werkt de pokébal dus als volgt. De blauwe straal is een soort scanner, die iedere cel in het lichaam van de Pokémon scant en opslaat als digitale code. Vervolgens wordt deze code bewaard in de pokébal en later als blauwdruk gebruikt om de Pokémon opnieuw te laten verschijnen. Deze hypothese roept echter een belangrijke vraag op: als een pokébal gewoon een scanner is, waar gaan die Pokémon dan naartoe eenmaal ze gescand zijn?
De meest logische verklaring is dat, behalve een scanner, de blauwe energie van de pokébal ook een tweede functie heeft. Nadat de Pokémon gescand is, wordt zijn lichaam afgebroken en omgezet in de blauwe energie die we associëren met de pokébal. Later wordt dezelfde energie weer omgezet in materie, zodat de Pokémon volgens de digitale blauwdruk weer in elkaar kan worden gezet alsof er niets gebeurd is. Maar hiermee hebben we dus het duistere geheim van de pokébal onthuld: iedere keer dat de pokébal gebruikt wordt, sterft de Pokémon in het proces door desintegratie. De Pokémon die daarna uit de pokébal komt is echter een exacte kopie van de eerste, die zich niet herinnert gestorven te zijn, aangezien hij gescand is voor de gruwelijke moord.
Voor zij die zich nu erg schuldig voelen, wees niet getreurd! De pokébal-industrie mag dan klinken als een massale Pokémon-genocide, in de VS vermoorden ze ieder jaar toch al zo'n negen miljard kippen. Die Pokémon zijn in vergelijking maar een peulschil. Laat het daarom duidelijk zijn: Catch Pokémon, Not Chicken!
Reactie toevoegen