We waren even de weg kwijt, zo midden in de stad. We zochten dan ook naar een onvindbaar kompas. Een speciaal kompas nog wel: eentje dat werkt op ritme. De trillingen tonen je de weg door rechtstreekse stimulatie van bepaalde relevante cellen. Je brein komt er haast niet aan te pas, slechts achteraf bij de waarneming van het richtingsgevoel dat ontstaat door de trilling. Helaas was er een groot probleem. Een of andere machthebber, die naar verluidt blauwkleurige azijn pist, had het in zijn hoofd gehaald het kompas voor publiek gebruik af te sluiten. Verdwaalde ravers tot gevolg, wat natuurlijk ook niet fijn was. Toch heeft het blauw op straat het niet gehaald. Van nóg hogere hand liet men weten dat het gebruik van een zulks bijzonder kompas, ter geving van richting is 's mensen leven, een publiek goed is, dat niet zonder meer door stedelijke azijnpistocratie kan ontzegd worden. De verdwijning van het kompas was dus gelukkig niet meer dan wat brexitten, dat is vertrekken op het feestje en er dan nog uren over doen en blijven babbelen en plakken. Of vertrekken en dan toch blijven. Over de etymologie daarvan is de taalkunde onduidelijk, maar wie over een goed kompas beschikt voelt het vast wel aan hun theewater. Maar soit, we waren dus wat aan het verdwalen, ons afvragend waar ons kompas gebleven was. De trillingen, soms voelbaar door de ondergrond van de hele stad, wisten ons een gevoel van richting te geven in ons leven. En een ritme waarop we onze dagen en nachten konden ontregelen, om ’s maandags met een fris hoofd en gezuiverde geest terug in de rattenmolen te kruipen. Maar dat is voor een andere keer. Ons kompas hebben we gelukkig teruggevonden. Soms komt ze wel van pas, die hogerhand.
Reactie toevoegen