"Mijn ex was een utilitarist"

Beste Schamper

 

Sinds jaar en dag is uw magazine een waar voorbeeld voor ieder die houdt van het vrije woord, een agora voor de mening van de Gentse student. Vele serieuze onderwerpen zijn hier reeds besproken, van abortus tot de positie van de kerk in onze maatschappij. En ja, u heeft zelfs het taboe der taboes durven doorbreken. In uw magazine durft men serieuze gesprekken te hebben over seks en relaties en dat roert mijn hartje zeer. Daarom dat, toen ik eindelijk besloot mijn bezorgdheden neer te schrijven, ik niets liever wilde dan dat dit op jullie mooie, gerecycleerde papier zou gedrukt worden.

Soms zijn er gekke redenen waarom we ons aan onze partner kunnen ergeren. De wegen van de liefde zijn ondoorgrondelijk, maar die van de break-up evenzeer. Ik heb al een relatie afgebroken omdat mijn ex een egoïstische zak was, maar ook wel een beetje omdat ze hummus at met een lepel. Voor beiden is geen plaats in een geciviliseerde beschaving. Maar ik zou het graag over een eigenschap willen hebben die nog onaantrekkelijker dan het oplepelen van broodbeleg is, en zwaar onderbelicht in ons nationaal debat.

De eerste weken was er geen wolkje aan de lucht. Dat heb je wel eens met prille liefde. Het duurde echter niet lang tot ik mij realiseerde dat er iets mis was. Eerst waren er de vroege signalen. Een nogal misplaatste opmerking. Haar soms verdacht liberale uitspraken. Haar antwoord op het trolley problem. Ik wuifde ze allemaal weg. Zei tegen mezelf dat ik paranoïde was. Dat ik spoken zocht waar er geen waren.

Na een maand hadden we dan toch eindelijk hét gesprek. "Ik moet je iets bekennen," zei ze, "ik ben een utilitarist."

Na een maand hadden we dan toch eindelijk hét gesprek. "Ik moet je iets bekennen," zei ze, "ik ben een utilitarist."

Dat mijn wereld instortte is een understatement. Diep vanbinnen weet je wel dat zo'n mensen bestaan. Ik had er zelfs al eens eentje ontmoet. Maar je hoopt toch altijd dat zoiets niet gebeurt met mensen die je kent.

Eerst heb ik geprobeerd om me aan te passen. "Dat is een fase, dat gaat wel over," zeiden de meeste van mijn vrienden, "niemand is lang een utilitarist." Soms waren er momenten dat je het bijna niet merkte, als je het niet wist. Maar dan kwam het naar boven. Dan voelde ze de nood om te zeggen dat Margaret Thatcher zo slecht nog niet was of wou ze even controleren of onze maaltijd wel het meeste goed voor de meeste wezens zou creëren. De hedonistische calculus werd te pas en te onpas boven gehaald en als ik het woord 'altruïsme' zei werd ze boos.

Maar het ergste was de seks. Niet alleen moest ieder standje alweer de calculus doorstaan, wat het hele proces onnodig kon rekken, maar ook moest ik haar steeds geruststellen dat ik écht enkel seks had om mijn eigen lusten te bevredigen en niet omdat ik van haar hield of zo. Tot overmaat van ramp hing er een gigantisch portret van John Stuart Mill op haar kot, dat me steeds aanstaarde terwijl wij ons ding deden.

Ik heb het uitgemaakt, maar er bevinden zich nog altijd duizenden mensen over heel de wereld in relaties met utilitaristen. Vaak weten ze het niet van hun partner als ze aan de relatie beginnen. Het is tijd dat we hier als maatschappij een open debat over kunnen houden en dat we een einde maken aan deze barbaarse toestand. Ikzelf heb veel moeten lijden onder deze filosofisch ondraaglijke toestand. Al kan ik me troosten met de gedachte dat ze in ieder geval geen kantiaan was.

 

Met vriendelijke groeten

een bezorgde student.