"We're all living in America, Amerika ist wunderbar!" Of dat zong Rammstein alleszinds in 2004. In onze Amerikaans-Belgische bubbels dreigen we soms wel eens het verschil tussen het studentenleven in de twee landen te vergeten. Neem nu bijvoorbeeld fraternities, zijn dat niet gewoon studentenverenigingen in het Grieks?
We kunnen Rammstein moeilijk ongelijk geven. Van ons politiek nieuws tot onze populaire muziek, overal in onze cultuur kun je een duidelijk Amerikaans randje aantreffen. Wij zijn zo gewend aan die Amerikaanse invloed dat we vaak verbaasd zijn als we erachter komen dat er ook nog altijd Belgische tradities zijn die afwijken van hun Amerikaanse varianten. Zo waren een hoop middelbare scholieren vast erg teleurgesteld toen ze ontdekten dat hun middelbare school meer op hun lagere school, dan op Ned's Survivalgids of een slecht tienerdrama leek. Sommige politici zijn zelfs zo in de war dat ze soms Amerikaanse problemen importeren die totaal niet relevant zijn voor de gemiddelde Belg.
Een groot slachtoffer van deze culturele verwarring is het studentenleven. Van echte cult classics tot abominaties als Neighbours, die op plot bespaard hebben om meer ruimte te maken voor Zacs wasbordje, Hollywood zit vol met sterke verhalen over het Amerikaanse studentenleven. Sommige studenten zijn daarom behoorlijk in de war wanneer ze ontdekken dat een studentenvereniging geen fraternity blijkt. Anderen gaan er dan weer omgekeerd vanuit dat een fraternity gebaseerd is op ons studentenbestaan.
Om deze Griekse spraakverwarring een beetje tegen te gaan is het misschien eens tijd om uit te leggen wat zo'n fraternity precies is en waarom het FK nog lang geen Phi Kappa zal worden.
Wat Neighbours kan kunnen wij ook
Pledgentemmer
Een groot verschil tussen fraternities (of Greek Letter Organizations) en studentenverenigingen is hoe en waarom ze ontstaan zijn. De meeste van onze bekende verenigingen aan de UGent bestaan uit leden die afkomstig zijn uit eenzelfde streek, studeren in dezelfde richting of aan dezelfde faculteit of een gezamenlijke passie hebben. In de Verenigde Staten is dit niet het geval. Daar komen de leden van fraternities uit verschillende richtingen, streken en hebben ze vaak zelfs geen overkoepelende hobby's.
In de meest extreme gevallen kunnen sommige schachten gebrandmerkt worden.
Fraternities begonnen als een soort eliteclubjes aan de universiteit, waar de rijkste en slimste studenten een sociaal netwerk konden uitbouwen. Alhoewel dit na twee eeuwen al wat verbeterd is, is dit nog steeds duidelijk af te leiden uit de ledenwerving van deze clubs. Het aanwerven van nieuwe leden gebeurt in twee fasen: rushing (haasten) en pledging (zweren).
Rushing is de naam voor het selectieproces, waarin besloten wordt welke studenten zullen mogen verderstromen in de organisatie. In deze periode moeten de kandidaten, die in ons Vlaamse systeem het best te vergelijken zijn met feuten, een hele hoop formele evenementen bijwonen om zich aan de organisatie te bewijzen. Bijvoorbeeld clubavonden, etentjes of zelfs interviews, waarin de club gerichte vragen stelt om te achterhalen of de student het waard is toe te treden tot de groep. Op het einde van dit proces worden enkele van deze studenten uitgekozen om verder te stromen. Als deze studenten eenmaal een eed of pledge hebben afgelegd, begint de tweede periode, die ook wel pledging wordt genoemd. De duur van die periode hangt af van groep tot groep, maar over het algemeen moeten de pledges, die wij waarschijnlijk schachten zouden noemen, in deze periode een hoop testen doorstaan om toe te mogen treden tot de fraternity.
Het toetreden gebeurt meestal in een erg uitgebreide, pseudo-religieuze ceremonie.
De fraternities staan vooral bekend voor hun extreme ontgroeningsrituelen, die ook wel bekend staan als hazing. In theorie is hazing vandaag verboden aan de meeste Amerikaanse universiteiten, maar in de praktijk gebeurt dit nog op vrij regelmatige basis. Door het mysterieuze karakter van deze rituelen is het onduidelijk wat ze precies inhouden, alhoewel uit rechtszaken is gebleken dat in de meest extreme gevallen sommige leden gebrandmerkt kunnen worden.
Studentenstaat
Na de pledging mogen de pledgen eindelijk toetreden tot de fraternity. Dat gebeurt meestal in een erg uitgebreide, pseudo-religieuze ceremonie. In de achttiende en negentiende eeuw waren fraternities sterk gelinkt aan geheime organisaties, zoals de vrijmetselaars, religieuze sektes en culten. Alhoewel dit bijgeloof vandaag niet zo sterk meer aanwezig is, zijn een hele hoop van hun rituelen om deze reden nog steeds erg 'mysterieus'. De inwijdingsceremonie lijkt zo bijvoorbeeld vaak op een doop, niet in de Vlaamse, studentikoze betekenis van het woord. Vaak eindigt deze met een plechtige bekendmaking van de 'doelen' van de fraternity en de aflegging van een tweede, geheime eed.
Een fraternity uit de negentiende eeuw
Studenten die lid zijn van een fraternity zeggen vaak over zichzelf dat ze deelnemen aan het 'Griekse leven' (Greek life). Dat klinkt nogal bombastisch, zoals we wel van de Amerikanen gewend zijn, al is daar in deze situatie wel iets van aan. Veel fraternities bezitten een eigen gebouw op de universiteitscampus, waar de leden samenwonen. Dat is wel wat anders dan een studentenvereniging die een keer in de week samenkomt. De term 'Greek' komt van de vele Griekse symboliek in de verenigingen. Zo zijn een hele hoop van de rituelen in de fraternities gebaseerd op Griekse mythes en moeten leden elkaar aanspreken als brother of sister.
Kritikos
De laatste jaren zijn fraternities steeds meer onder vuur gekomen. Zo beschuldigen veel critici hen ervan elitaire, racistische en vooral seksistische clubs te zijn. Daarbij baseren ze zich vooral op de rushing-praktijken. Bijna alle fraternities laten slechts één geslacht toe en tot de jaren tachtig waren ze ook op basis van ras strikt gesegregeerd. Vaak krijgen kinderen van alumini ook voorrang bij rushing, waardoor een fraternity zo meestal bestaat uit enkele zeer machtige families.
Verder komt er ook steeds meer kritiek op het overmatige alcohol- en druggebruik van de Griekse studenten. Ook het seksistische karakter van veel van deze groepen wordt steeds meer in vraag gesteld. Velen bekritiseren de machocultuur van de clubs, die hun leden aanspoort om vrouwen seksueel te misbruiken. 's Werelds bekendste voorbeeld hiervan is waarschijnlijk Brett Kavanaugh, de Surpreme Court rechter die beschuldigd werd van de seksuele aanranding van meerdere vrouwen in zijn tijd als Griekse student.
We kunnen dus concluderen dat fraternities meer zijn dan wat de slechte comedyfilms en Zacs wasbordje zouden doen blijken. En dat we soms misschien blij mogen zijn dat we in België en niet in Amerika leven.
Reactie toevoegen