Kort

Er was een brand die nacht, gesticht of veroorzaakt – of toch in ieder geval gewild – door het monster Monet. In tegenstelling tot de schilder en vele andere monsters was hij niet lelijk of angstaanjagend, en bezat hij zelfs een zekere graad van charme. De bewering dat hij een pyromaan was, is me vaak ter ore gekomen, hoewel ik er altijd bij bleef dat hij eenvoudigweg een monster was zonder verdere psychische mankementen. Hij was ook niet agressief of competitief, en had maar wat graag de Boks VDK (Vlaamse Diergeneeskundige Kring, 18 december) en de ESN Gent plays Basketball (Erasmus Student Network, 19 december) vermeden, ware het niet dat hij al van plan was er ongelukken te veroorzaken. Uit boosaardigheid dus, puur en onversneden, ging hij zijn dagelijkse gang, en niet vanuit een of andere menselijke fout die een nuancerend of zelfs gratievol effect zou kunnen hebben. Daarbij kon ik niet anders dan hem excuseren, want hij was mijn beste vriend. De brand vernielde nochtans meerdere gebouwen, en zorgde ervoor dat de Winterwandeling (Home Astrid, 20 december) en de Verbroederingscantus (’t Stropke, 20 december) niet konden doorgaan. Ik kon het monster niet aankijken toen hij naar mij toekwam en wij samen het nieuws aanhoorden. Ik wist dat hij wist dat ik wist dat hij het was, en vermeed zijn ogen als hete sintels die mijn wimpers zouden verschroeien als ik er te lang in keek. Dit had ik nooit gewild, kon ik alleen maar denken. Ik wou een vriendschap die van alle kanten mijn eigen goedheid zou weerkaatsten, waarmee ik de feestdagen kon vieren zoals in de reclames, of nog beter, zoals op het KoeKerstfeest (De Loeiende Koe, 21 december) of de Kerstmarkt (Moeder Oilsjterse, 18 december). Een vriendschap die prachtige dingen inspireerde, zoals boeken en schilderijen, wiens opofferingsdrang zo befaamd was dat we er uiteindelijk en onvermijdelijk mee in het nieuws zouden komen, als een van die dingen die de pers alleen publiceert om er de aandacht van weekhartigen mee te trekken. En omdat ik dat nooit zou krijgen, heb ik maar genoegen genomen met het monster Monet. Door hem zou ik inderdaad nog in het nieuws komen, maar de weekhartigen zouden er geen boodschap aan hebben gehad.