Pieterjan Drampa Schepens
De bladeren hangen lang aan de bomen dit jaar. Ik voel een licht onbehagen. Is het mijn voorliefde voor volledig opengedraaide chauffages die de draagkracht van het klimaat dan eindelijk overschreden heeft? Ik ben ook maar een mens, door het genetisch materiaal van mijn ouders ongelukkigerwijs veroordeeld om continu te smachten naar licht en warmte. Eeuwig groene bomen komen mij goed uit. Dat ik toch maar kon vergeten dat de winter eraan komt.
De wereld maakt het mij niet makkelijk. Dat godverbeterde winteruur, dat zich zo zoet inluidt met een uur langer slaap en mij dan vijf maand ambeteert met donkere winteravonden. Mijn adem die condenseert terwijl ik mijn eigen voorzienigheid dank voor de sjaal en handschoenen die ik van thuis heb weten mee te nemen. En de eerste taak die morgen binnen moet: een kleintje nochtans, maar de voorbode van de grotere papers die binnen een maand, twee maand, af moeten zijn, en van de examens waar ik nog notities voor moet versieren.
“Ihr werdet wieder zu Hause sein, ehe noch das Laub von den Bäumen fällt”
Maar de bomen zijn nog groen! Ik kan nog onder een vol bladerdek wandelen, en het gebladerte zien contrasteren tegen het grauwe beton en de al even grijze hemel. Wat zal die door mensenhanden gemaakte kalender mij komen vertellen dat het al november is, als de natuur mij nog aan de zomer herinnert? Niets om mij al zorgen over te maken. Ik ben ook maar een mens, door het genetisch materiaal van mijn ouders ongelukkigerwijs veroordeeld om continu te smachten naar licht en warmte.
“Ihr werdet wieder zu Hause sein, ehe noch das Laub von den Bäumen fällt”, zei de Duitse keizer tegen de soldaten die in augustus 1914 richting België vertrokken. Laat ons hopen dat de bladeren honderd jaar geleden even lang aan de bomen zijn blijven hangen.
Reactie toevoegen