Dat het de Britten van Editors al jarenlang voor de wind gaat, is algemeen geweten. Met passages in binnen- en buitenland en superhits als 'Papillon' en 'No Sound But The Wind' moet je de laatste tien jaar onder een steen geleefd hebben om Editors niet te kennen. De indierockers van over de grote plas zijn terug met een nieuwe plaat, naar onze mening waren ze echter beter thuis gebleven.
Aftrappen doet 'Violence' met het slome 'Cold'. "You were waiting for an answer, it was the hardest thing to hear", zingt frontman Tom Smith. Alsof hij onze gedachten leest, want voor ons is 'Cold' niet aan te horen. Een aanrader voor mensen met een acuut slaaptekort, je dommelt er zo bij weg. Vol hoop skippen we naar track twee, 'Hallelujah (So Low)'. Ook hier dekt de titel volgens ons de lading. Veel lager dan dit hadden ze niet kunnen zakken. Tot dusver hoorden we twee platgeproducete poptracks die noch met kop, noch met schouders ergens boven uitsteken. Derde keer goeie keer denken we dan, wanneer we overgaan naar de titeltrack. Niks is echter minder waar: wanneer een dancebeat onze oren binnenkomt, klappen we helemaal toe. Ondanks sterke punten als de goeie stem van Tom Smith, gecombineerd met het betere synthwerk, zakken de Britten met 'Violence' ver beneden hun eigen standaarden. Jammer, maar helaas! Met 'Violence' zinkt Editors diep weg in het moeras van generische StuBru-baggerpop. Volgende keer beter, Tom?
Reactie toevoegen