Recensie: Dough It

Niet eten met je ogen, dough

Op een druilerige donderdagnamiddag staan jongeren in groepjes te schuilen onder luifels in de Sint-Jacobsnieuwstraat. Ze eten het ongebakken koekjesdeeg van de gehypte pop-up Dough It. De twee studenten die de zaak runnen, nemen minimalisme dus wel erg serieus: sober hout, drie cactussen en amper twee banken vormen het interieur, maar de pasteltinten weten ons te charmeren. Het concept is eveneens simpel. Onze potjes worden gevuld met een van de vier soorten deeg, daarbovenop komt een kleurrijke topping naar keuze (en mits extra oplage, uiteraard). De smaken nemen ons mee naar vergane tijden waarin we moeders potten uitlikten en daar maar niet genoeg van konden krijgen. Heerlijk. Het deeg heeft een romige textuur die smelt in de mond en een subtiel aroma eens we door de topping heen zijn. De brownies, zure matten en MM’s domineren immers onze smaakpapillen. We hebben weer gegeten met onze ogen. Gulzig hebben we het ‘maxi’-formaat inclusief topping besteld, want dat doen we toch ook altijd? Al gauw betreuren we onze keuze, want koekjesdeeg valt best zwaar. Trop est trop. In tegenstelling tot ijs of frozen yoghurt smelt het gelukkig niet, en kunnen we onze porties meenemen naar huis. De geïmproviseerde doggybags uit roze papier beschermen onze magen tegen overbelasting. Al zouden dekseltjes handiger - en ook duurzamer - zijn. Een pop-up lijkt het ideale format voor het concept; een bezoek is zeker een aanrader, maar net zoals toen bij mama’s deegpot maakt het sporadische de ervaring.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen