De verfilming van het gelijknamige boek uit 2007 neemt ons mee naar een prachtig plekje in Italië tijdens de zomer van 1983. De sfeer die de beelden creëren zit meteen goed; als je 'Call Me by Your Name' deze winter bekijkt, is de kans groot dat je gaat verlangen naar een rustige, zonnige vakantie. Dat moet zowat het enige zijn waardoor je je aandacht zou kunnen verliezen tijdens de film. Het verhaal draait vooral om Elio, een snuggere kerel van zeventien, en de constante spanning tussen hem en Oliver, de Amerikaanse assistent van Elio’s vader die enkele weken bij de familie verblijft. Homoseksualiteit speelt een rol in de film, maar zeker niet de belangrijkste. Clichés worden doorbroken en het gaat vooral om de hevigheid van een eerste grote liefde. De spanning tussen de twee protagonisten blijft de hele film door boeien, en anders is er nog een abrikoos die je zal verbazen, beloofd. Hoewel de band tussen Elio en Oliver centraal staat in de film, zullen ook de intense woorden van Elio’s vader en het allerlaatste shot je bijblijven. Regisseur Luca Guadagnino heeft knap werk geleverd, maar de held van de film is toch Timothée Chalamet, die met zijn vertolking van Elio ook meedingt naar een Oscar. Chalamet is overigens de acteur die in de media kwam omdat hij zijn salaris van een film met Woody Allen doneert aan organisaties die strijden tegen seksueel misbruik. Naast dansbare muziek uit de jaren 80 en meer klassiek pianogepingel, horen we in de film ook twee geweldige nieuwe nummers van Sufjan Stevens. 'Call Me by Your Name' werd genomineerd voor Oscar voor Beste Film, en is die nominatie zeker waard.
Reactie toevoegen