Recensie: Girls in Hawaii

Girls in Hawaii, 15 februari, Vooruit

Girls in Hawaii

Ik zit krap bij kas en heb mijn oren lief. Mijn oren waren dus hermetisch afgesloten door felgele oorpropjes toen de eerste basnoten weergalmden door de concertzaal van de Vooruit. Lang hield ik het niet vol. Moge Joke Schauvliege het me vergeven: heel soms is de muziek de oorsuizingen gewoon waard. Girls in Hawaii zorgde voor net zo’n moment. Hun naam ten spijt, betreft het geen folkloremuziek uit de Stille Oceaan, wel verheven indierock uit Eigenbrakel. Het zestal trakteerde hun publiek op een gelukzalige muur van gitaren en elektronica die elk hoofd in de zaal deed heen en weer dansen op zijn hals. Slechts af en toe werd de bovenaardse stroom een halt toegeroepen, maar steeds om plaats te maken voor al even magische a capellamomenten. Bovendien vergaten de Waals-Brabanders geen moment waarom ze na elk nummer beloond werden met een orkaan van applaus en gejuich: ze speelden een strakke set en overstemden het wegdeemsterende geklap meestal al met de aanhef van het volgende lied. Enkel voor charmante felicitaties aan een jarige zus – die ook echt in de zaal aanwezig was – en voor een innemende “Willen jullie graag danseren?” wilden Girls in Hawaii een pauze inlassen. Met nummers als Indifference en This light weet het nieuwe album Nocturne de positieve spiraal die de vorige plaat Everest inzette door te trekken, zonder ooit in herhaling te vallen. Hoewel hun bekendheid bij het grote publiek voorlopig uitblijft, lijdt het geen twijfel: weldra beseft iedereen dat de combinatie van een betoverende en radiovriendelijke sound met prachtoptredens zoals die in de Vooruit veel beter zijn dan piña colada en schreeuwerige bloemmotieven op een godvergeten tropisch eiland.

0
Gemiddeld: 5 (2 stemmen)

Reactie toevoegen