The high, the drunk and the motherf*cker

De lastige en vermoeiende taak om na een nachtje volledig over de rooie te gaan in de Overpoort, weer naar huis te wandelen of te fietsen, zal velen van jullie niet vreemd zijn. Wij zochten uit wat de invloed is van de toestand waarin je je bevindt op de snelheid waarmee je thuis geraakt.

Omdat we sterk geloven in de maatschappelijke component van de wetenschap, opteren we ervoor om de drie meest voorkomende toestanden van de uitgaansstudent te reconstrueren. Zat, high en koud, omdat er een kalf bier op je gemorst heeft.

Das Experiment

Het parcours dat de testpersonen moeten afleggen, bestaat uit drie onderdelen. Eerst moeten de kandidaten te voet van het einde van de Overpoortstraat naar het Sint-Pietersplein wandelen. Daar staat een fiets met twee sloten. De kandidaten hebben slechts één sleutel bij zich. Om de andere sleutel te bemachtigen, moeten ze binnen de aangegeven tijd een raadsel oplossen. Dit onderdeel van het experiment test de cognitieve vaardigheden en stressbestendigheid van de proefpersoon. Indien ze hier niet in slagen, moeten ze te voet verder. Van aan het Sint-Pietersplein vervolgen de labratten hun tocht naar studentenhuis De Therminal. Daar wacht hen een proef die hun kungfukrachten test. Iedereen kent immerse het oude gezegde 'everybody loves kung fu fighting'. Ze moeten elk een plankje doorslaan waarop gemene boodschappen zijn geschreven. Aan de hand van wat er op de plankjes geschreven staat, stelt ons team van psychologen vast wat het zelfbeeld van de proefpersoon is. Vindt hij of zij zichzelf een duts, een loser, of heeft de kandidaat een diepgeworteld oedipuscomplex? Wanneer de plankjes gebroken zijn, moeten de participanten naar de redactie afdalen waar hun eindtijd genoteerd wordt.

De Drie Biggetjes

Voordat dit alles kon beginnen, moesten er drie kandidaten met dezelfde bouw en gelijkaardige intelligentie gezocht worden. De kandidaten moesten bereid zijn om zich een avond volledig over te geven aan de wetenschap. Deze strenge voorwaarden waren noodzakelijk om een enigszins wetenschappelijk resultaat te bekomen. Helaas konden onze vorsers met geen van deze voorwaarden rekening houden aangezien het aantal vrijwilligers wat tegenviel. Het aantal deelnemers lag zo laag dat onderzoekers zelf moesten deelnemen aan het experiment, iets wat onze kans op publicatie in een 'peer reviewed medical journal' ernstig hypothekeert.

The Good

Een van onze participanten studeert filosofie aan de Blandijn en heeft daarom al een natuurlijke affiniteit met geestverruimende middelen. De keuze was dus snel gemaakt. Hij werd vriendelijk verzocht drugs tot zich te nemen. Omdat de universiteit een gerenommeerde instelling is die het gebruik van illegale middelen niet aanmoedigt, werd aan de kandidaat ook vriendelijk gevraagd om zich een volle meter van de universiteitsgebouwen te verwijderen. De joint bevatte een hoeveelheid wiet die ongeveer het equivalent is van wat een kindslaaf van de Taliban op een halve dag kan plukken. Straatwaarde van 1,5 Molenbeekse kalasjnikovs.

Op het eerste gezicht leek onze kandidaat niet veel hinder te ondervinden van zijn toestand. Op het tweede ook niet. Hij zei niets bijzonder grappigs, wandelde normaal en wist het raadsel op te lossen. Het was saaier dan verwacht. Het enige wat de onderzoekers konden vaststellen, was dat twee maanden op de Blandijn verblijven niet enkel genoeg was om er heilig van overtuigd te zijn dat wiet ‘zoveel minder schadelijk’ was dan alcohol, maar ook om dat letterlijk om de vijf minuten te zeggen. Een hele avond lang. Parcours afgelegd in 9 minuten en 82 seconden.

The Bad

Aangezien het hele onderzoeksteam bezig was met de screening van de eerste kandidaat, werd de tweede achtergelaten om zelf een beschonken toestand te bereiken. Dit bleek de beste beslissing van de avond te zijn. De kandidaat had blijkbaar zo’n onweerstaanbare neiging om alleen te drinken dat de onderzoekers bijna spontaan 'AA' schreeuwden toen ze hem ontdekten. Alleen, in een hoekje, met een halve fles wodka. Ondanks de vergevorderde toestand van het subject, werd toch besloten het experiment verder te zetten. The show must go on. Het grensgebied tussen wetenschap en show werd deels door deze mentaliteit steeds dunner.

De tocht terug begon al niet te vlot toen er enige verwarring ontstond bij de kandidaat over wat er nu al dan niet van hem verwacht werd. Na geduldig het experiment uit te leggen - hoe meer het herhaald werd, des te onzinniger het onszelf ook leek - vertrok de kandidaat met goede moed. Niet veel later was hij wel genoodzaakt om zijn excuses aan te bieden aan een vuilbak waartegen hij in al zijn elegantie was gevallen.

Ten lange leste werd dan eindelijk de fiets gevonden. Hier moest de kandidaat een raadsel oplossen. Hij kon dit niet, wat eerlijk gezegd niemand verbaasde. Op dit punt begonnen zelfs de meest overtuigde leden van het onderzoeksteam te twijfelen aan de validiteit van het onderzoek. Parcours afgelegd in 22 minuten en 64 seconden.

The Ugly

Indien u enige hoop koestert dat het derde parcours het wetenschappelijk niveau van dit experiment op zou krikken, dan zult u lelijk teleurgesteld zijn. De kandidaat, gekleed in enkel een sportbroekje en T-shirt, heeft gewoon een blik bier over zijn hoofd uitgegoten en is dan naar de redactie gestapt. Hij was boos, had het koud en stonk naar bier. Achteraf gaf hij te kennen vooral diepe existentiële vragen te hebben, zoals what the fok hij aan het doen was. Hij legde het parcours af zonder enig noemenswaardig incident. Tijd: 12 minuten en 75 seconden.

Conclusie

Men kan niet verwachten dat er hier iets serieus geschreven wordt. Wat we wel kunnen doen, is jullie wijzen op de gevaren van alcohol en drugs. Deze zijn niet te onderschatten, zowel voor de fysieke als mentale gezondheid. Bier door technologie en drang naar winst gebrouwen drink je nog altijd met verstand, en wiet rook je beter niet. Dat het onaangenaam is om met natte haren in de kou te lopen is geweten, dat het een gevaar voor longontsteking inhoudt ook.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen