'You Were Never Really Here' grijpt je bij de keel, stampt je in de maag en laat je wezenloos achter. Deze nieuwe beklijvende karkaterstudie van een film is een doordachte toevoeging aan Lynne Ramsay's hypergeweldadige, hartverscheurende en foutloze oeuvre (o.a. 'We Need To Talk About Kevin' en 'Morvern Callar'). Intense flashbacks onthullen een backstory die de posttraumatische stress en ernstige psychologische afstandelijkheid van hoofdpersonage Joe Bini (Joaquin Phoenix) verklaren, maar deze momenten zijn spaarzaam en worden met mondjesmaat vrij gegeven: Ramsay laat de kijker jagen op de onthullingen en presenteert verkrachting en moord als vluchtige momenten binnen een groter geheel. De scherpe en soms vroegtijdige cuts van monteur Joe geven enkele keren slechts de insinuatie van geweld in plaats van het expliciet te tonen, maar dit komt enkel de brutale energie van de film ten goede. Zo eist dit werk een eigen plaats op in het revanchegenre, ook dankzij een ijzersterke zwijgzame Phoenix die fysiek transformeert tot worstelaar en dan ook vecht met zijn innerlijke demonen en een oncontroleerbare buitenwereld. Hoewel de film gelijkenissen vertoont met 'Drive', onder meer dankzij vele hypnotiserende en esthetische autosequenties, vindt Ramsay wél een ziel en menselijkheid achter het personage. Daarnaast brengt Jonny Greenwood een schitterende elektronische soundtrack en ook cinematograaf Thomas Townend overstijgt zichzelf. 'You Were Never Really Here' zal zeker niet ontbreken op de eindjaarlijstjes van beste films van 2017, en Ramsay ook niet op die van de beste hedendaagse filmmakers.
Reactie toevoegen