Recensie: Nordmann - The Boiling Ground

Hoewel alle vier de leden uit de jazzafdeling van het KASK komen, zal je bij het luisteren naar Nordmann niet meteen aan jazz standards denken. Plaats als etiket simpelweg ‘instrumentale muziek’ en zet ze in het rijtje van STUFF. en Dans Dans, want met hun tweede plaat bewijst deze band dat ze ook dat niveau bereikt hebben. Het was voor sommigen een opmerkelijke band, toen ze als tweede op het podium van de Humo’s Rock Rally kwamen te staan, maar denk het gebrek aan teksten weg, en dan merk je dat Nordmann vooral een band is die iets te vertellen heeft. ‘The Boiling Ground’ is dan ook allereerst een zeer deftige rockplaat, met alle ingrediënten die daarbij te bedenken zijn. De saxofoon zingt, de gitaar huilt, de bas schreeuwt doorheen hypnotiserende grooves en melancholische verhalen. In vergelijking met hun debuutplaat zouden we deze radiovriendelijker kunnen noemen, aangezien de 'song' meer naar voren is gekomen, ook al wordt die niet verteld met woorden, maar met melodieën, hevige dynamische contrasten, en een wijd spectrum aan sounds. Die hebben de vier heren echter niet geruild voor hun vertrouwde onvoorspelbaarheid en chaos; we horen in de eerste plaats nog steeds het plezier in spelen en experimenteren. Een perfect voorbeeld hiervan is hun single ‘Save the two’s’: de vette gitaarriff zou een intro van de zoveelste bluesrockband kunnen zijn, maar de echte ruwheid komt van de afwijkende maatindeling. Een band die extremen opzoekt, maar alles in balans kan houden, is het ontdekken waard.