Waar tot voor kort nog de stadsbibliotheek was, stond langer geleden een ander, imposanter gebouw. Ooit was het prestige van de Gentse Zuidwijk bekend tot in Egypte, en dat allemaal dankzij haar majestueuze station: Gand-Sud.
Ijzeren weg
Na de onafhankelijkheid van België zag Leopold I de noodzaak van een spoornetwerk in, want de vijandelijke Nederlandse wateren waren niet meer te gebruiken voor transport. Een eerste spoorlijn tussen Mechelen en Brussel was al snel een feit, en de grote handelsstad Gent zou spoedig volgen. Duizenden nieuwsgierige Gentenaars kwamen kijken toen hun vorst op 3 september 1837 het station van Gent feestelijk opende. Dat de ‘ijzeren weg’ naar Gent in het centrum eindigde, verheugde uiteraard de middenstand, die er cafés, hotels en restaurants neerpalmde. De veranderende stedelijke mobiliteit leidde dan weer tot de nood aan nieuwe straten, pleinen en bruggen. Stad Gent wou de Muinkmeersen tot een eigen Parijs ombouwen en legde een architectuurstijl op voor de omliggende huizen. Het nieuwe prestigeproject werd bezocht door illuster volk als Franz Liszt, Alexandre Dumas, koningin Victoria en de Egyptische koning Fouad.
Geurige weg
Net als de hogere klasse namen ook werklieden de trein, dus kwam bij de oprichting van het station de vraag om verschillende soorten rijtuigen in te leggen volgens klasse. De goedkoopste wagons waren niet overdekt en hadden gordijnen in plaats van glazen ramen. Door de nieuwe, soms onstabiele sporen was comfort al zeker geen zekerheid. Een maand na de opening overleed al een Gentse treinreiziger, enkel en alleen door te blijven rechtstaan tijdens z’n ritje. Even later werden ook de eerste ‘berichten aan alle reizigers’ opgemaakt. Zo mochten reizigers ‘goederen die een hoegenaamde reuk uitwasemen’ vanaf 1841 niet meer meenemen op de trein.
Eindige weg
Sinds het enorme succes zijn tal van uitbreidingen gevolgd. In de stationsbuurt zagen de Vooruit, het wintercircus, de Minard en de rosse buurt het levenslicht. Na de bouw van Gent Sint-Pieters begon men echter na te denken over het kostenplaatje van een station midden in het centrum. In 1926 besloot men uiteindelijk om het te sluiten en alle treinen naar het doorloopstation Sint-Pieters te verplaatsen, tot onvrede van het Zuidkwartier. Het station had nog van nut kunnen zijn voor evenementen, maar die schijn werd niet veel later met de hamer doorbroken. De buurt kende later wel een heropbloei door het uitgaansleven, maar ze zou nooit meer dezelfde faam en trots betekenen voor haar stad.
Meer informatie is te vinden in het boek 'Het Gentse Zuidstation en de impact op de stad' van Georges Rogge.
Reactie toevoegen