Het negende album van Foo Fighters verdient zeker een plaatsje in onze muziekverzameling, gewoon niet het allermooiste. 'Concrete and Gold' is stevig, maar na meer dan twintig jaar is er misschien iets meer nodig om ons helemaal omver te blazen. Het voorsmaakje dat Foo Fighters deze zomer op de wei van Werchter gaf, maakte het album veelbelovend. Toch blijkt het volledige album uiteindelijk wel iets braver dan 'Run' en 'La Dee Da' deden vermoeden. 'Happy Ever After (Zero Hour)' en 'Sunday Rain' voorzien het album van een zachter kantje, en daar heeft de inbreng van Paul McCartney wellicht ook wat mee te maken. Gelukkig zijn er ook nog nummers als 'Make It Right', 'The Sky Is A Neighborhood', 'Dirty Water', 'Arrows' en 'The Line' die voor die heerlijke mix tussen licht en keihard weten te zorgen. Het nummer 'Concrete and Gold' draagt dan wel de naam van het album, het is niet de meest geslaagde verwezenlijking van het album, laat staan van de Foo Fighters. Wat zoals gewoonlijk wel weer dik in orde is, is de originaliteit van de videoclips. Die van 'Run' doet je al vrolijk verlangen naar de dag waarop je zelf helemaal crazy zal kunnen gaan met je makkers in het bejaardentehuis en schaamteloos je honderdjarige hangtieten zal kunnen flashen. Ook de songteksten kunnen we wederom puik werk noemen. Met 'Concrete and Gold' maken we dus geen kennis met heruitgevonden Foo Fighters, maar we blijven trouwe en dankbare volgelingen die dit nieuwe materiaal graag nog even on repeat zetten.
Reactie toevoegen