'Paul Formol'

Paul Simoens

Prof. Simoens komt uit een boerenfamilie. Het was van kinds af zijn droom om met dieren te werken. Zijn vakantie als assistent offerde hij op om aan andere studenten practica te geven. "Het is een roeping", oreert hij zelf. "De materie is eindeloos fascinerend. Ik heb even goed leeuwen en walvissen, tot en met een narwal kunnen open snijden." Met haar eigen campus in Merelbeke is de faculteit betrekkelijk klein. Simoens had dan ook de reputatie om een heel aanspreekbare professor te zijn. "Dat contact met de jonge mensen ga ik wel missen", geeft hij toe.  

"De vroegere generaties waren zeker handiger"

Dierbare studententijd

Zelf heeft hij nooit praktijk gedaan. "Ik heb geen individuele dieren genezen - misschien drie - maar er zeker honderden dood gedaan. Dat klinkt misschien raar, maar daardoor heb ik duizenden jonge dierenartsen kunnen vormen." Simoens heeft het onderwijs steeds zien verbeteren. "Toen wij student waren, hadden wij hoogstens wat dia's op het einde van de les. Nu heb je alles in kleur, en is de infrastructuur overal goed uitgebouwd. Toch zijn niet alle vaardigheden er door technologie beter op geworden. "De vroegere generaties waren zeker handiger. Er was ook meer kans om in de microscoop te kijken, en meer ruimte om in de snijzaal te kunnen volgen. Nu gebeurt dat allemaal in grote groepen."

"Ik heb dat echte studentenleven nooit gekend"

Veranderingen zijn niet altijd positief, vindt Simoens. "Als er iets het studentenleven fnuikt, dan is dat het semestersysteem. Er is gewoon minder tijd voor evenementen, vandaar dat ik altijd verschiet dat er in studentenkringen nog zo veel leeft. Ik heb dat echte studentenleven nooit gekend. Ik vraag mij soms af hoe ze het doen. De leerstof is gewoon geëxplodeerd in de loop der jaren. Wij hadden een gans jaar. Een maand blok, en dan was het examenweek. Het semestersysteem verdeelt alles in blokjes." Simoens vindt boven alles het overzicht belangrijk: "Elke dierenarts moet een brede kennis hebben." Toch beseft hij dat dat niet meer zoals in het verleden is. De oudere generaties waren all-rounder. "Wat wel is gebeterd, is de vaardigheid om wetenschappelijke kennis op te zoeken. Vroeger was een thesis vrijblijvend. Sinds 1992 is dat verplicht geworden. We moeten de studenten wapenen tegen de toekomst die ze nog niet kennen." 

It's a ladies' world

Dat de toekomst grotendeels vrouwelijk is geworden, valt aan de faculteit Diergeneeskunde niet te ontkennen. We zien tussen de horden meisjes maar af en toe iemand van het mannelijk geslacht. Simoens vindt die evolutie niet problematisch. "Vrouwen hebben vaak een zorgend karakter. Bovendien hebben mannen nog vaak een kostwinnersideaal." De mythe van de goed betaalde dierenarts is volgens professor Simoens achterhaald. "Dierenarts worden is niet kiezen voor het grote geld", geeft hij mee. Wel zijn de praktijken nu beter georganiseerd. Dat is volgens Simoens een derde reden waarom vrouwen de studie aantrekkelijk vinden. "Klinieken, met mogelijkheid van deeltijdse arbeid, maken een gezinsleven mogelijk." 

Toelatingsexamen? 

"De studies zijn loodzwaar, dat is een feit", geeft professor Simoens toe. Of er dan niet beter gescreend moet worden in de vorm van een toelatingsexamen? Dat vindt Simoens een vreselijk idee. "Laat iedereen maar beginnen, en selecteer in het eerste jaar. Wij zijn een faculteit met een van de laagste slaagcijfers, maar ik heb het liever zo. Bovendien lokken we tot 20 % studenten uit Nederland, die door de numerus clausus niet in eigen land kunnen studeren wat ze willen worden." Prof. Simoens wil hen graag de kans geven. "Nederlandse studenten zijn taalvaardiger en mondiger. Zij beïnvloeden onze Gentse studenten op een goede manier. Ik krijg regelmatig commentaar van Nederlandse dierenartsen dat ze graag Belgische dierenartsen aannemen omdat die goed voorbereid zijn."

"Nederlandse studenten zijn taalvaardiger en mondiger dan Vlaamse studenten"

Geen stadsrat

Over eigen bodem is Simoens niet zo positief. Zo vindt hij Gent "een afschuwelijke stad." Naar eigen zeggen gaat hij nooit naar de stad en koopt zijn vrouw zijn kleren. Wat Simoens dan juist storend vindt? "De vervallen huizen, putten in de straat, lekkende goten. De-pri-me-rend. De natuur is mijn lang leven." Simoens - in een ander leven ook nog boswachter - overweegt nog te verhuizen naar groenere streken. "Misschien wel naar Limburg, of zelfs Frankrijk. Al willen mijn vrouw en ik er ook zijn voor de kleinkinderen." 

"Ik wil nog wel verhuizen naar Limburg, of zelfs Frankrijk"