Een hele dag spaghetti’s en broodjes afrekenen: saai, denk je? Vergeet het maar. Een exclusieve inkijk in het rijke interne leven van de kassadames van de Brug. Want wat denken ze nu echt wanneer ze ons met een stralende glimlach bedienen?
Jongeheer Mocassin is er ook weer, de levende getuigenis van de teloorgang van de rechtenfaculteit. Te indolent om zelf zijn kostje te koken. Zelfs het bakken van een ei is voor hem een even groot enigma als het laatste raadsel van Fermat. En zo’n sujet moet dan mijn echtscheiding regelen? Ah, de tijden zijn slecht. Kinderen gehoorzamen hun ouders niet meer en iedereen schrijft een boek. "Merci, de volgende." Wat zal ik trouwens vanavond degusteren? Oesters? Nee, die staan bekend als afrodiasicum, dat kan tot verkeerde impressies leiden. Coquilles Saint-Jacques? Ja, dat is een beter idee, met witte wijnsaus en die heerlijke cabernet sauvignon uit de Languedoc-Rousillon. Alles is beter dan de walm van spaghetti en verlepte kroketten. “3,30 alsjeblieft.” Klassiek, maar verfijnd. En welke muziek? Pergolesi misschien … Nee, geen vocale polyfonie, dat is te riskant. Shostakovich? Waarschijnlijk te moeilijk, we moeten nog kunnen converseren.
"Nee, dat is maaltijdsoep, die mogen niet in deze bekertjes. Ik ga 2,40 moeten aanrekenen." Altijd proberen ze het weer, alsof wij achterlijk zijn. Waar was ik? Juist, de muziek. Brahms dan maar, met Brahms zit je altijd goed. En dan die nieuwe bundel van Delphine Lecompte op het dressoir. Even literair als Verhelst, maar subtieler. De professor zal het wel opmerken. “Ja, als je je kaart niet bijhebt is het de volle pot.” Een date als alibi, ik had het slechter kunnen bedenken. Nu nog wachten op het geschikte slachtoffer om het systeem in de war te sturen. Een nietsvermoedende Zuid-Koreaan, die laten het programma wel vaker stranden. “De volgende.” Inloggegevens wissen en bug implementeren. Vanavond slaan we toe. De stemming wordt openbaar gemaakt. Het hele rectoraat in rep en roer. De naakte waarheid aan het licht. Alle IT-ers aan de knoppen en niemand die nog aandacht besteedt aan de rest van de servers. Nunc Minerva, postea Palas Atenea! “Rita! De printer is leeg, brengt gij 'n rolleke?” Tegen de tijd dat ze hiernaast goed en wel bekomen zijn van de halfslachtige pogingen om hun postje te redden, zit ik naar de ondergaande zon van George Town de staren, een mooie metafoor voor de ondergang van de UGent. Benieuwd hoe Lenoir zich hieruit zal praten wanneer de schatkist even inhoudsloos is als de syllabi van de Blandijn. Pecunia non olet, in tegenstelling tot de groezelige akkoordjes die hier in achterkamertjes worden gesmeed. “Nee Rita, da ist verkeerde, 't zijn die grote dak moen èn.” En dat allemaal omdat die ene van de farmacie een dopingsinstuut wil maken en de andere zijn pensioen wil aandikken tot het formaat van zijn nek. Maar vanavond is alles van mij. Een leven gevuld met Klein aan de muur en krab op het menu. Dat ze hun frieten steken waar de zon niet schijnt.
Reactie toevoegen