Elza is 83. Eigenlijk 82,5 maar als je zo oud bent, steekt het niet nauw. Niet zoals toen je 14,5 was. Wanneer je de 80 gepasseerd bent, denken mensen er maar één ding stilletjes achter: bijna dood. Elza zit in haar kamer in het rusthuis naast de Blandijn en kijkt door haar raam. Elke dag passeren honderden studenten. Sommigen zwaaien. Ze voelt zich als een oninteressant dier in de zoo dat mensen volstrekt niet mogen voederen. Spijtig, want straks komt de verpleegster binnen met koffie en een goedkoop madeleineke. De verpleegster zal tegen Elza al roepend praten, alsof ze al even doof is als Gaby (90, bijna dood) twee deuren verder. Gaby die ook elke week haar yoghurtjes pikt, de trut. “Fuck it, ik ben hier weg!” Elza kan het madeleineke niet meer afwachten. Ze moet naar buiten. Nu. Met het jong volk gaan praten. Ze wil leven, godverdomme, in plaats van te wachten. Misschien moet ze wel naar de Bierkoningcantus (Westlandia, 28/03) of naar Stokerijbezoek Filliers (Vlaamse Dierengeneeskundige Kring, 29/03). Zal ze zichzelf fysiek voorbereiden om naar het muurklimmen (Vlaams Technische Kring, 28/03) of Bierbowling (Moeder Domper, 30/03) te gaan? 82,5 jaar is natuurlijk geen 3x7 meer, dus misschien toch gewoon de voorstelling Poseidon (Matrak, 29/03)? Dan ziet ze het. Een evenement op haar lijf geschreven: Iedereen in zijn bloten met een troela (Moeder Meetjesland, 29/03). Elza glundert. Ze zet zich neer in haar scooter en rolt over het Sint-Pietersplein. De frisse wind streelt haar blote lijf en maakt haar haren wild. Ze kan niet wachten om koud bier tegen haar lippen te zetten. Wanneer ze tot stilstand komt aan de Porter House maken alle blikken haar zelfbewust. Één blik is anders dan de rest: zacht, glimlachend. Hij is de enige die ook helemaal naakt is gekomen. Ze hebben elkaar gevonden. Perfect. Kaspers ogen vertellen haar waar de avond zal eindigen: in het bed van haar donkere stille kamer. Naakt en warm. Kaspers fluisterende stem doorbreekt het donker: “Hou oud ben jij eigenlijk, Elza?” “83, jongen”, verzucht Elza. “Echt?” fluistert Kasper, “Ik had eerder 82,5 geschat.” Elza giechelt. 82,5. Nog niet dood. Integendeel, ze leeft. En hoe.
Reactie toevoegen