Men had me gewaarschuwd: dit is zo’n film waarbij je plaatsvervangende schuld voelt. Het leek wel een selffulfilling prophecy. Bij het zien van de aparte toiletten, de aparte koffiekan en zelfs het aparte gebouw voor kleurlingen, kon ik namelijk door de grond zakken. Het verhaal voert je mee in het leven van drie Afro-Amerikaanse vrouwen (Katherine Johnson, Dorothy Vaughn en Mary Jackson) die in hun baanbrekend werk voor NASA geconfronteerd worden met de ene hindernis na de andere. Niet alleen zijn ze zwart, maar daarnaast ook nog eens vrouw. Dit in het jaar 1961 waarin NASA nog voornamelijk een blank mannenbastion is, en zich midden in de ruimtewedloop bevindt. Passend dat ik dit schrijf op de vooravond van de Women’s Strike aan de UGent, wat deze film zoveel meer dimensie geeft. Samengevat is het een echte feelgood waarbij Theodore Melfi erin slaagt zwarte pagina’s (pun intended) uit de Amerikaanse geschiedenis zonder omwegen te benaderen en om je tóch met een glimlach naar buiten te laten gaan. Een minpuntje was de rol van Jim Parsons, beter bekend als Sheldon Cooper. Net zoals in de Big Bang-serie speelt hij hier een arrogante betweterige wetenschapper; een typetje dat we nu toch wel al gezien hebben. Als de IMDb-score van 7,9 je nog niet weet te overtuigen, zullen de soundtracks van Hans Zimmer en Pharrel Williams dit wel doen. Het nummer 'I See A Victory', een combo tussen gospel en swingende beats, wordt ongetwijfeld mijn soundtrack voor de volgende examenperiode.
Reactie toevoegen