Recensie: Arrival

De Amerikaanse regering heeft in een geheime schuif ergens noodplannen liggen voor onder andere een zombieapocalyps, maar ook voor een scenario waarin buitenaards leven onze aarde contacteert. Dat hele plan treedt in actie in 'Arrival' wanneer buitenaardse wezens op schijnbaar willekeurige plaatsen op aarde arriveren als twaalf exact dezelfde rechtopstaande contactlensvormige monolieten. Maar in tegenstelling tot de meeste voorgaande fictionele vertolkingen gaan deze niet onmiddellijk over tot actie. Ze wachten. Niet om “Take me to your leader” te verkondigen, maar om een belangrijke boodschap door te geven aan de hele mensheid. Of dat denkt professor in de Taalkunde Louise Banks (Amy Adams) nadat zij door het zeer achterdochtige Amerikaanse leger is gerekruteerd om de communicatie met de aliens te ontcijferen. Ze wordt in een team geplaatst met de begaafde fysicus Ian Donnely (Jeremy Renner) en samen proberen ze antwoorden te vinden door de wetenschap van de taal met die van de realiteit te vermengen. De meest pertinente vragen komen van de zeer zenuwachtige wereldleiders van de wereld die met hun wijsvinger recht boven de nucleaire knop hangen, klaar om een kosmische oorlog te ontketenen. Want ondanks dat ze niets lijken te doen, heeft de aanwezigheid van de aliens een Kubrickiaanse Unheimlichkeit over zich en lijkt de spanning op te bouwen naar een uitbarsting van buitenaards geweld.

(Lees verder onder de afbeelding)

Regisseur Denis Villeneuve schiet opnieuw knal in de roos met dit schijnbaar eenvoudig sciencefictionverhaal, dat zijn scenarist Eric Heissener op geniale wijze heeft geadapteerd van Ted Chiangs korte 'Story of Life'. Villeneuve gaat Christopher Nolan en diens raketten en zwarte gaten niet achterna, maar houdt de spanning heel dicht bij huis. Het verhaal is introspectief, filosofisch en existentieel maar laat elk spoortje pretentie achterwege en valt niet in de overdreven stijl die zijn vorige films als 'Prisoners' kenmerkte. Het verhaal en de beeldtaal zijn uitgepuurd tot de essentie en daar waar de aanwezigheid van de aliens minder spannend begint te worden, neemt een langzaam subtiel ontrollen van de grote twist over om je tegen het einde tegen je stoel aan te plakken en je mindblown achter te laten. Alle lof hier voor Heissener. Een traagkoker, deze nieuwe van Villeneuve, en eentje waarvan je ’s avonds oprecht naar de sterren gaat staren met een diepe twijfel over wat mensheid, leven en tijd nu echt betekenen. 

0
Gemiddeld: 2 (1 stem)

Reactie toevoegen