Lezersbrief: Drie lessen uit de 'CETA-saga'

Actievoeren haalt wél iets uit

U dacht toch niet écht dat alle Walen plots communisten zijn geworden, zoals eurocommissaris Günther Oettinger uitkraamde? Paul Magnette en Elio Di Rupo zaten al aan de knoppen bij de PS toen die partij mee de onderhandelingen opstartte voor CETA, het vrijhandelsakkoord tussen de EU en Canada. Tegenstanders van dat soort vrijhandelsverdragen vrezen dat ze onbeperkte macht geven aan multinationals. Dus protesteren ze. Een Europese petitie met meer drie miljoen handtekeningen werd opgehaald. Honderden gemeenteraden namen een resolutie tegen TTIP en CETA aan onder druk van lokale actiegroepen. Massabetogingen vonden plaats in alle grote Europese steden. In België vond het protest vooral plaats in Brussel en Wallonië. Zoveel zelfs, dat de minister-president niet anders kon dan zich verzetten tegen CETA, om de geloofwaardigheid van zijn ‘socialistische’ partij te redden.

Democratie zonder debat, is geen democratie

In het Vlaams parlement is er geen debat geweest over CETA. De Vlaamse Regering vond dat niet nodig. Dankzij Paul Magnette is er in het Waals parlement wél over gediscussieerd, en langs alle kanten rezen grote vraagtekens en bezorgdheden bij de tekst. De voorzitter van de Europese Commissie vond het niet genoeg dat Wallonië uiteindelijk mooi in de pas is gaan lopen, hij wil zo’n democratisch debat nooit meer zien en desnoods moet België daarvoor haar grondwet aanpassen. Is het geen verbijsterende tegenspraak, dat CETA volgens voorstanders welvaart en voorspoed voor allen brengt, maar dat diezelfde voorstanders in alle talen zwijgen over de inhoud ervan en elk debat erover in de kiem willen smoren? Wie de ‘CETA-saga’ een beetje gevolgd heeft, maakt zich geen illusies meer over de ‘democratische waarden’ van de Europese leiders. Zij lijken meer bezig te zijn met het solliciteren naar bestuurszitjes bij multinationals voor na hun politieke carrière dan met het vertegenwoordigen van de Europese burger.

‘Le nouveau CETA’ = de oude CETA

Beweren dat “het verzet van Ma-njet” niets heeft uitgehaald is onzin. Nog nooit werd zoveel debat gevoerd over een vrijhandelsverdrag, dat op zich is al een overwinning. In het fameuze intra-Belgische akkoord staat ook dat de Waalse regering de stekker uit CETA kan trekken indien de ICS, die speciale rechtbanken voor multinationals, niet anders worden samengesteld. Ook dat is mooi. Maar Geert Bourgeois (N-VA) had geen ongelijk toen hij triomfantelijk stelde dat “aan de tekst van CETA geen letter is gewijzigd.” Want toen de druk te zwaar werd, heeft Magnette geplooid.

Wat moeten wij, de bezorgde burgers, nu aanvangen? Eerst en vooral moeten we deze drie lessen trekken en daarnaar handelen. We moeten onszelf de vraag stellen of we wel free trade willen, die enkel goed is voor grote multinationals, of eerder fair trade op maat van mens en milieu. Daarna moeten we die vraag gaan stellen op zoveel mogelijk plaatsen aan zoveel mogelijk mensen. Tot slot moeten we op straat komen voor onze rechten en blijven doorgaan tot niet enkel Magnette het heeft gehoord, maar zelfs De Gucht en Juncker.

Hoe mooi de democratie toch kan zijn, als we haar niet zomaar overlaten aan politici.