Van zwoele jazz tot sekssymbool

Gent Jazz - Dag 3

Eerst mocht Lady Linn het podium delen met haar bigband, daarna was het wachten op ultieme crowdpleaser Tom Jones. 

In perfecte harmonie met de zwoele zomersfeer luidden de bekende noten van Chet Baker de avond in. Zijn tedere nummers werden gebracht door de Franse trompettist Stéphane Belmondo, die in de jaren 80 meerdere Parijse podia met de jazzlegende mocht delen. En óf dat doorschemerde in zijn performance: in samenspel met gitarist Jesse Van Ruller en contrabassist Thomas Bramerie creëerde Belmondo - hoewel de overgrote meerderheid van de plooistoelen nog leeg was - een intieme, melancholische sfeer die rook naar houten zolderkamers, oude platenspelers en rode wijn. Een zinderend muzikaal voorspel voor elke jazzliefhebber. 

Belmondo

Toversprookjes

Even intiem maar een pak experimenteler was het optreden van de authentieke Myrrdin, die de garden stage de hele avond lang met fantasierijke flamenco vulde. In het eerste uur zette hij meteen de toon, toen hij multi-instrumentalist Nathan Daems uitnodigde om zijn gitaarspel met sprankelende fluitcomposities aan te vullen. De toeschouwers leken niet te weten wat hen overkwam: van begin tot einde werden ze overspoeld door een muzikale dialoog, van tweestrijd tot verzoening. Het flamencogenie en zijn gastmuzikanten beloofden de rest van de avond nog heel wat volk te betoveren.

Vers vlees

Een andere ontdekking was de jonge, vijfkoppige groep Theo Lawrence & The Hearts uit Frankrijk. Voor het eerst in het Belgische buurland, en dan nog met hun kersverse album ‘Homemade Lemonade’, stond de band voor een aartsmoeilijke uitdaging: een volledig nieuw publiek veroveren. Het warme, krachtige stemgeluid van frontman Theo Lawrence steeg moeiteloos uit boven de drums en de bas, en bracht op de juiste momenten rauwe klanken voort. Het vijftal hield niet aan één genre vast, maar speelde softrock, soul én country, wat resulteerde in tal van onverwachte wendingen. Zo kwam de amper 22-jarige zanger ook aanzetten met een intiem nummer dat hij enkele weken voordien geschreven had en nog nooit eerder voor een publiek speelde. Een dappere en verrassende performance, maar een die het publiek moeilijk overtuigde.

Swing van een bondgirl

In een zilveren jumpsuit schreed Lady Linn tussen haar bigband het podium op. Een van de trompettisten was afwezig, want die moest waken aan het kraambed van z’n vrouw. "Ik vraag mij af of die baby al geboren is", gooide Lien De Greef terloops in de set. Het is een goed voorbeeld van de naturel die de zangeres eigen is. Alsof het haar niets kost, produceren haar stembanden geluiden die doen denken aan Duffy en Amy Winehouse. Met ‘Better Together’ stelde ze haar nieuwe album voor, opgenomen met extra muzikanten om haar 15-jarige carrière te vieren. Het eerste sing along-momentje was uiteraard ‘I Don't Wanna Dance’, de monsterhit die ze coverde van reggaeman Eddy Grant. Als volleerd dirigente liet ze de mannen en vrouwen het refrein harmonisch meezingen. Op ‘A Love Affair’ waanden we ons op een set van James Bond. Onderdoen voor Adele moet ze zeker niet.   

Lady Linn

Why, why, why Delilah?

Tom Jones begon als een echte bluesman de avond. In ‘Burning Hell’ etaleerde hij zijn diepe, doorleefde stem opgezweept door slide guitar. Vervolgens maakte hij uitstapjes naar country-folk met onder meer ‘Come Along Little Children’. De 78-jarige entertainer was echter nog het meest interessant in zijn anekdotes over het Las Vegas waar hij nog met Elvis Presley samen speelde, zijn werk in een handschoenenfabriek en zijn succeswensen voor de Rode Duivels (“Bloody penalties!”). Lachende gezichtjes kwamen tevoorschijn bij het publiek dat voor even alle ouderdomskwaaltjes vergeten leek. Zeer ingenieus wisselde hij blues in voor een aantal van zijn hits. De anders wat stijve zaal had ineens wat weg van een voetbalstadion bij klassiekers als ‘What’s New Pussycat’, ‘It’s Not Unusual’ en ‘Delilah’. Zelfs millennials als wij zagen we uitbundig meekwelen. Ook het Balthazar Boma-achtige stripnummer ‘You Can Leave Your Hat On’ zorgde voor wegvliegende kledingstukken, die na zijn cover van Prince' ‘Kiss’ niet meer teruggevonden werden. Hoedje af voor de ultieme crowdpleaser.

Tom Jones
Nog geen stemmen

Reactie toevoegen