In zijn nieuwe film bouwt de Argentijnse regiseur Santiago Mitre verder op thema's die we ondertussen van hem gewend zijn. In 'El Presidente' worden we geconfronteerd met vragen over de politiek en de menselijke psyche, maar bovenal is het een ode aan de Latijns-Amerikaanse cultuur.
Latijns-Amerika heeft een vreemde relatie met de rest van de wereld. Na eeuwenlang in de schaduw te hebben vertoefd van haar luide bemoeizuchtige buurman in het noorden, is ze een beetje vervreemd geraakt van de rest van de wereld. Daarom weten de meeste Belgen waarschijnlijk ook niet zo heel veel over Latijns-Amerika of hun kennis blijft beperkt tot Despacito, salsamuziek en een paar woordjes Spaans. Maar als we het hebben over zaken als politiek of de identiteit van de verschillende landen in het gebied zullen de meesten moeten passen. Alleen al daarom is 'El Presidente' een verademing.
De thematiek zal alle fans van shows als 'House of Cards' wel bekend in de oren klinken. We volgen Hernán Blanco, de recent verkozen president van Argentinië die bekendstaat als een man van het volk, terwijl hij geconfronteerd wordt met de eerste beproeving van zijn ambtstermijn. Op een summit met alle andere leiders van het continent moet hij erin slagen een internationale naam te maken en zichzelf te bewijzen aan zijn volk. Politieke intriges en achterkamertjes vormen dan ook de setting van deze film.
Maar de film blijft niet bij dat politieke onderwerp hangen. Hernán, die al vroeg in de film gekarakteriseerd wordt als een outsider, wordt naarmate de film vordert een erg twijfelachtige persoon. Door kleine hints in zijn werk te verstoppen slaagt Mitre er op briljante wijze in señor Blanco te veranderen in een politicus met vele maskers, waardoor we een interessante blik krijgen in de geest van een machtsbeluste man. Diepe dialogen over politieke en ethische filosofie worden afgewisseld met hilarische scènes en dramatische wendingen in het verhaal.
De film zou echter niet zijn wat hij is zonder de geweldige acteerprestaties van de cast. Ricardo Darín (Hernán) slaagt erin een interessant en charismatisch personage neer te zetten dat onze aandacht naar zich toetrekt van de eerste tot de laatste scène. Maar ook de rest van de cast, een uitermate grote cast voor een film van maar twee uur, slaagt erin geloofwaardige en interessante personages neer te zetten.
Wat nog vooral opviel bij het kijken was de immense liefde van de regisseur voor zijn continent. Lange shots van adembenemende landschappen tonen ons een onbekende wereld. En voor wie er oor naar heeft, vormen de vele accenten Spaans een symfonie van klanken en dialecten. Er duiken zelfs enkele elementen op uit het magisch realisme in de relatie tussen Hernán en zijn erg verwarde dochter Marina.
Het gebeurt maar zelden dat ik echt droevig ben bij het einde van een film, maar dit was één van die zeldzame momenten. Dat was echter niet door het plot (alhoewel ook daar genoeg trieste elementen in zaten), maar omdat de film gedaan was. Het verhaal is meeslepend en interessant tot op het eind en ik hoop stiekem dat Netflix deze Argentijnse 'House of Cards' een seizoen of twee zou willen gunnen.
Reactie toevoegen