The Shape of Water – Film Fest Gent

“A grown-up fairy tale for troubled times”, zo stelt Guillermo Del Toro zijn nieuwe film voor.

Dit sprookje met een seksueel actieve prinses mocht op het filmfestival van Venetië alvast een Gouden Leeuw (de hoogste eretitel) in ontvangst nemen.

 

‘The Shape of Water’ vertelt het verhaal van een stomme dame: ze hoort alles, maar kan niet praten. Gespeeld door Sally Hawkins werkt ze als schoonmaakster in een onderzoeksfaciliteit van het ruimtevaartagentschap NASA. Haar dagelijkse schoonmaakroutine wordt door de komst van ‘the asset’, een levend onderzoeksobject, hevig doorbroken. Dankzij zwijgzame middagpauzes gevuld met gebaren, hardgekookte eieren en een draagbare grammofoon ontstaat een wonderbaarlijke connectie. Een relatie waarin hun door de maatschappij opgespelde ‘gebreken’ niet eens waargenomen worden.

 

Stemloos vertolkt Sally Hawkins de meest complexe emoties alsof ze echt nog nooit een woord gesproken heeft. Zelfs zonder het gebruik van een stem, is haar acteerwerk in staat om het merendeel van gesproken dialogen te rivaliseren, en die af en toe te overtreffen. Doug Jones, de enige persoon aan wie Del Toro zijn monsterlijke personages durft toevertrouwen, levert met zijn rol van ‘the asset’ opnieuw een inhumaan (en dit is een loftuiting) staaltje acteerwerk af. Octavia Spencer en Richard Jenkins, die beide een zeer interessante en verbazend diepgaande tritagonist tot leven brengen, zorgen voor een frisse noot en wat ademruimte. Michael Shannon kan het rijtje van deze o zo getalenteerde cast afsluiten met een prachtige rol vol arrogantie, brutaliteit en angstaanjagende gedrevenheid.

Het is moeilijk om de film in een duidelijk afgelijnde categrorie te plaatsen. Het is vernieuwend en toch zeer herkenbaar. Del Toro omschrijft de film als een volwassen sprookje en dat is waarschijnlijk de beschrijving die het beste opgaat. Toch is de film zo veel meer; een liefdesverhaal vol actie, maar dan met de focus op liefde en zonder explosies. Een drama met een vleugje magie, een vraag naar menselijkheid. Hier en daar vind je zelfs wat musical-aspecten terug en verrassend genoeg laat de film je bijzonder vaak lachen.

 

Het visuele aspect van deze film is werkelijk verbluffend, elk frame is tot in de kleinste details doordacht. Het kleurenpalet bestaat uit alle soorten blauw die je je kan voorstellen, hier en daar gemengd met een extra tint groen. Warme gouden toetsen doorbreken af en toe deze blauwgroene zee. Het is alsof een olieverfschilderij uit de barok tot leven is gekomen; de kleuren zijn diep en gesatureerd, en de hele film wordt omkaderd door een sierlijke vergulde rand.

‘The Shape of Water’ is zo’n film die enkel door Guillermo del Toro gemaakt kon worden. Tijdens het bekijken is zijn aanwezigheid elke seconde voelbaar. Del Toro’s herkenbare vorm van escapisme die we terugvinden in zijn film ‘El laberinto del fauno’ is ook hier aanwezig.  Op een wonderbaarlijke manier mengt del Toro staalharde realiteit met zoete fantasie. Resultaat: een symbiose tussen een wrede, akelig genoeg vaak herkenbare, werkelijkheid en sprookjesachtige magie. Taboes zoals overbodig geweld, seks, racisme, seksisme, xenofobie en rivaliteit vormen de tekst voor deze charmante en meeslepende Franse chanson.

 

Een verhaal waarin we de unieke entourage van underdogs beter verstaan dan de mondige onderdrukkers. Een film die je even sprakeloos achterlaat, en je leert dat ‘mens zijn’ en ‘menselijk zijn’ duidelijk niet altijd samengaan.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reacties

Bericht: 
Magisch

Reactie toevoegen