'Roomies 2' ★★★★★+

Ik had mezelf nochtans voorgenomen om het rustig aan te doen - één aflevering per dag, een klein lichtpuntje om telkens naar uit te kijken. Maar het bleek hopeloos: de serie greep me vast en liet niet meer los. Drie jaar later is het vervolg er eindelijk, en het is alles wat ik had gehoopt.

Kato De Boeck en Flo Van Deuren zijn erin geslaagd om een serie te maken die het jongvolwassen leven in de eenentwintigste eeuw trefzeker vat, zonder extra versiering of vals sentiment. Hun wereld voelt echt aan: soms pijnlijk herkenbaar, maar altijd met een fijnzinnige humor die de pijn draaglijk maakt. Drie jaar had ik de tijd om het eerste seizoen te laten bezinken, en ik blijf erbij: in ieder van ons schuilt wel iets van Bibi (Ahlaam Teghadouini) en Ama (Laura De Geest) - of op z’n minst in velen.

In ieder van ons schuilt wel iets van Bibi en Ama - of op z’n minst in velen

Bibi is net afgestudeerd en loopt stage bij een performative architectenbureau. De slogan van haar werkgever, "Work hard, play hard", zegt eigenlijk al genoeg. Voeg daar een cavakarretje op vrijdag aan toe, en het plaatje is compleet. Toch houdt Bibi zichzelf voor dat dit het juiste pad is: het loont goed, haar ouders zullen tevreden zijn. Wat zou ze anders moeten doen? Haar relatie met Martha (Romy Louise Lauwers) lijkt vlekkeloos te verlopen. Al weet je hoe dat gaat: schijn bedriegt. Hoe oprecht is Bibi’s geluk in een job die niet de hare is, en in een liefde die misschien vooral juist lijkt? Bibi is een heilige voor alle people-pleasers onder ons. Zolang ze luistert naar wat anderen willen, hoeft niemand te merken dat ze zelf nauwelijks gehoord wordt. Gelukkig is er Ama. Nog steeds haar eigen koppige, chaotische zelf. Samen met Bibi woont ze tijdelijk anti-kraak in een oud crèchegebouw. Ama is de vriendin die we stiekem allemaal nodig hebben. Maar natuurlijk is ook zij niet zonder strijd: ze leeft van een uitkering en weigert zich te laten testen op het gen dat verantwoordelijk was voor het overlijden van haar moeder. Ze beweegt zich wankel tussen haar liefde voor Niko (Emax Lamoulie), een gebroken hart en haar drang naar vrijheid.
Het duo Ahlaam en Laura is puur goud. En ja, het klinkt misschien als een reviewcliché, maar het voelde echt alsof zij mijn vrienden waren, toevallig even te zien via mijn computerscherm.

Stiekem kun je de serie ook zien als een zachte ode aan Brussel. Een stad die in het nieuws vaak negatief wordt neergezet en die voor mij, als West-Vlaming, letterlijk een ver-van-mijn-bedshow is. Toch wil ik na het kijken dat ik er best een tijdje kan wonen.
Net als na het eerste seizoen moet ik de serie gelukkig nog steeds niet volledig loslaten; er hangt een hele wereld van muziek aan vast. Eefje de Visser, Maria Iskariot en Porcelain ID mengen zich met opvallende samenwerkingen, zoals die tussen hoofdactrice Ahlaam Teghadouini (Ategha) en Mickael Karkousse van Goose. Geen glazen bol nodig: ik kan nu al voorspellen hoe mijn Spotify Wrapped dit jaar eruit zal zien.

"People think that intimacy is about sex. But intimacy is about truth. When you realize you can tell someone your truth, when you can show yourself to them, when you stand in front of them bare and their response is 'you're safe with me'-that's intimacy." Zo schreef Taylor Jenkins Reid in één van mijn favoriete boeken, 'The Seven Husbands of Evelyn Hugo'. En eigenlijk vat dit ook perfect samen wat de serie doet: ze laat je zien wat het betekent om jezelf te durven tonen, zonder maskers, en hoe zeldzaam het is om dat ergens veilig te kunnen doen. 
En zo zit ik hier nu, om twee uur ’s in de nacht, starend naar een zwart scherm - niet alleen omdat de serie gestopt is, maar omdat ik nog even niet klaar ben om afscheid te nemen.