Revolutionary Road

Bijna zonder dat je je er helemaal bewust van bent, nadat je zo'n tien minuten ongeduldig in je theaterstoel hebt gezeten, neemt Robby Cleiren, snel gevolgd door Jolente de Keersmaeker, het woord. Vanaf dan is het eigenlijk twee uur lang meegenomen worden in een verhaal zo banaal dat het speciaal wordt. 'Revolutionary Road' gaat om gewone mensen die keuzes maken en daar vrede mee moeten zien te maken. Ivana Noa en Flor Van Severen interpreteren meesterlijk April en Frank Wheeler, het koppel dat centraal zal staan in dit relaas. De Wheelers hebben een prima leventje opgebouwd voor zichzelf. Twee kinderen, een huis, een tuin. April probeert een actrice te zijn en Frank heeft een vage baan ergens in marketing of data analytics. De thematiek van 'Revolutionary Road' is in tegenstelling tot wat de naam zou impliceren niet revolutionair. Het is een typisch verhaal over vast komen te zitten in een burgerlijk leven en over de druk van sociale verwachtingen. Met als centrale knelpunt het grote conflict van of kiezen voor jezelf en jezelf vinden of niet weglopen van je verantwoordelijkheden die je hebt geschept in dat rigide burgerlijke leven. Maar 'Revolutionary Road' vertelt dit bekende verhaal met zulke scherpe dialogen en strak acteerwerk, naast een simplisme in het decor die de hele voorstelling ten goede komt dat je er toch in wordt meegezogen. Het is zo simpel herkenbaar, alle interacties en alle ongezegde implicaties zo volkomen banaal dat de hele zaal meermaals tevreden lacht als een vader die trots is op zijn eigen grap. 

Vanaf dan is het eigenlijk twee uur lang meegenomen worden in een verhaal zo banaal dat het speciaal wordt

Maar bon, het antwoord dat April en Frank formuleren is dat ze naar Parijs zullen verhuizen en dat zal geheid al hun problemen oplossen. Omdat zoals de Wheelers zelf benoemen: "Wie je bent wordt ontkend in dit soort leven!" Hun vrienden Jef en Millie Campbell begrijpen deze beslissing niet. 
Uiteindelijk zou ik zeggen dat de kern van het conflict ligt in dit stukje dialoog:
Frank: "Ik ben nog nooit ergens voor gegaan? (...) Ik loop tenminste niet weg van mijn verantwoordelijkheid!"
April: "Wel van het leven dat je eigenlijk wil leiden!"

Als het verhaal en de thematiek je niet zo aanstaat dan zou ik alsnog zeggen dat 'Revolutionary Road' nog steeds aanraden voor de technische uitvoering. Het fascinerendste is dat vier acteurs met enkel een paar decorstukken en compleet ontbrekende coulissen toch allemaal verschillende klimaten en ruimtes weten te scheppen. Op het toneel staan welgeteld twee stoelen, een tafel en een bank, met daarachter wat semi-transparante witte gordijnen die om de zoveel tijd weer halfopen staan. De acteurs kleden zich om midden in het blikveld van de toeschouwer. Lopend met attributen en decor voeren ze ondertussen hun dialoog gewoon op. En op momenten dat er drastischer wat moet veranderen wordt en slechts een korte overgang gepland die gepaart gaat met jazz op de achtergrond. Daarnaast wordt vierde muur constant verbroken midden in dialogen zonder dat het stoort. Het is werkelijk een meesterlijke oefening in mise-en-scène en scherp en duidelijk acteerwerk. Normaal ben ik niet de grootste fan van hele sobere voorstellingen maar in dit geval betekent less is more ook echt dat. 

'Revolutionary Road' is een bekend conflict goed uitgevoerd met humoristische en zelfreflectieve aspecten. Tussen alle dramatiek, droge grappen en slingerend decor door zul je je gezien voelen in je alledaagsheid.