Recensie: Once Upon a Time in Hollywood

Een lofzang op onrealistische movie violence

In theaterzalen gevuld met eindeloze sequels, Disney remakes en een groeiend aantal cinematische universa is het moeilijk om ons nog alleenstaande films voor te stellen. Eén van die zeldzame films is Once Upon a Time in Hollywood. Of het komt door de sterrencast, de omnipresente online reclame of de naam "Tarantino" weet ik niet, maar de film blijkt een bom in de cinema's.

De film speelt zich af in het Los Angeles van 1969. Rick Dalton, gespeeld door Leonardo DiCaprio, is een acteur op leeftijd. Rick heeft een naam voor zich gemaakt als hoofdrolspeler in een populaire westernserie uit de jaren vijftig. Nu hij ouder is en die serie niet meer heeft, heeft hij echter moeite om geld te verdienen en relevant te blijven in een Hollywood in verandering. Een ander personage dat leeft in het verleden is Ricks chauffeur en ex-stuntman Cliff Booth, die overtuigend wordt gebracht door Brad Pitt. Cliff is een gewelddadige figuur met een mysterieus verleden.

Charles Manson

Deze existentiële crises verpakt in een nostalgisch jasje worden aangevuld met het historische drama waar Tarantino zo bekend voor staat. Behalve het jaar van Woodstock en de bekendste zomer van de twintigste eeuw, was 1969 namelijk ook het jaar dat Sharon Tate en vier anderen vermoord werden door leden van de 'Manson Family'. De cult, vernoemd naar hun leider Charles Manson, wou een rassenoorlog ontketenen door bekende witte acteurs te vermoorden. Tarantino behandelt deze gruwelijke moorden erg letterlijk van zeer dichtbij door de fictieve Rick Dalton buurman te maken van Sharon Tate, in de film gespeeld door Margot Robbie.

Een eerste belangrijke thema in de film is nostalgie. Tarantino brengt dit onderwerp in verschillende lagen aan. De context van de jaren zestig, die tot in details wordt nagebouwd, geldt als een nostalgische rode lap voor een hele hoop kijkers. De hoofdrolpersonages zelf proberen binnen het verhaal om te gaan met hun verleden, dat zij als veel grandiozer zien dan hun heden. Ricks oude films en series zijn een bron van nostalgie zelfs binnen de context van de jaren zestig. Maar ook zit de film vol met verwijzingen naar oude films van Tarantino en voelt zelfs zijn casting aan als thuiskomen voor veel kijkers.

Sharon Tate wordt gespeeld door Margot Robbie

Maar Tarantino's nostalgie blijft geen naïef dromen over het verleden. Hij probeert daarentegen onze nostalgische gevoelens te contrasteren met de realiteit van het verleden. De jaren zestig uit Once Upon a Time is een tijdperk vol seksisme en racisme, dat geplaagd wordt door een hele hoop sociale problematieken. Zowel Dalton als Booth worden geplaagd door hun verleden, dat hen niet in staat stelt een gelukkig leven te leiden. En de vele westerns en oude films die de revue passeren worden benaderd met de nodige hoeveelheid relativering en humor.

Met diezelfde kritische blik kijkt Tarantino ook terug op een belangrijk aspect van zijn werk: geweld. De manier hoe mensen met geweld omgaan, loopt als een rode draad doorheen de hele film. De film onderzoekt de relatie tussen het over the top geweldspektakel dat wij vaak terugzien in actiefilms en het gruwelijke geweld dat mensen elkaar in het dagelijkse leven echt aandoen. Zo wisselt de film zinspelingen op de vreselijke daden van de 'Manson Family' en uit Cliffs verleden af met komische fragmenten uit Ricks filmografie. Misschien nog de meest opvallende is één waarin Rick met een vlammenwerper een stel nazi's op dramatische wijze in brand steekt. Een teken dat Tarantino reflecteert op zijn eigen filmografie.

Once Upon a Time in Hollywood is nu al een klassieker van Tarantino. De film is bij momenten traag en het verhaal bevat minder grote explosies en schietpartijen dan we van Tarantino gewend zijn. Maar dat vergeef je de film snel door de sterke acteerprestaties en de interessante ideeën die aan de basis van de film liggen.

Leonardo DiCaprio als westernacteur Rick Dalton en Brad Pitt als stuntman Cliff Booth
0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen