Met een speelduur van 100 minuten is 'Little Joe' net iets te lang om een aflevering van de populaire Netflixserie 'Black Mirror' te zijn. Jammer, want deze luchtige sciencefictionthriller raakt net dezelfde technologische evolutie-issues aan in een dystopisch wereldbeeld. Dit nog eens op een zodanig slimme en doordachte manier, dat het van de film een memorabele uitschieter maakt op de affiche van Film Fest Gent.
Alice (Emily Beecham), een zelfverzekerde workaholic en alleenstaande moeder van Joe, ontwikkelt samen met haar collega's nieuwe plantensoorten voor een bedrijf. Haar nieuwste creatie bezit de kracht om al wie de vuurrode bloem liefde en aandacht geeft gelukkig te maken door eraan te ruiken. Ze noemt de plant 'Little Joe', naar haar zoon, en smokkelt tegen de regels van het laboratorium in een exemplaar mee naar huis voor hem. Maar de bloem blijkt minder onschuldig dan iedereen denkt. Zodra Alice' omgeving zich vreemd begint te gedragen, lijkt het effect van de plant steeds kwaadaardiger te worden.
Regisseuse Jessica Hausner is geen onbekende op het filmfestival van Gent. Zo leerden we 'Amour Fou' op de editie van 2014 eerder al in avant-première kennen. De Oostenrijkse slaat met deze klepper de bal ook helemaal niet mis: een relatief brave en simpele thriller, maar wel een die bijzonder strak samengesteld is. Emily Beecham haalde in Cannes ook al de prijs binnen voor beste actrice voor het minutieus neerzetten van de onvermurwbare Alice, want dat doet ze met verve. Beecham lijkt soms één met het personage. Alice is overduidelijk een carrièrevrouw, gericht op succes, ontzettend gedecideerd en daardoor zelfs een tikkeltje irritant. Zelfs wanneer vermoedens van negatieve effecten van Little Joe opduiken, weigert Alice die te geloven. Zij heeft de plant immers zélf gecreëerd en daardoor lijkt het haar onmogelijk dat ze fouten over het hoofd zou gezien hebben. De knappe prestatie die Beecham in deze film neerzet, is op zich reden genoeg om 'Little Joe' te gaan bekijken.
Daarnaast verdient ook de soundtrack een eervolle vermelding. Tot dusver blijven concrete namen (nog) uit, maar de accuratesse en het talent om beelden op even magnifieke wijze om te zetten in geluid, zijn subliem. Telkens Little Joe duidelijk zijn aanwezigheid laat merken in een scène, zijn afwisselend twee geluidsfragmenten te horen. Soms weerklinkt er een feeërieke, Chinese meditatie- en relaxatiemelodie, die het gelukzalige effect van de plant weerspiegelt. De andere keer hakt een luid dreunende, abstracte toon echter diep op de sfeer in. Een intens schurend en pijnlijk klinkend geluid, alsof de plant elk moment iets verschrikkelijks kan aanrichten. Die twee uitersten, die de eigenlijke essentie van de film omvatten, verweeft de soundtrack dan ook feilloos, waardoor je als kijker vol angst wacht op de afloop van het verhaal.
Ook cinematografisch zit de film knap in elkaar. Martin Gschlacht maakt het algemene frame van de film erg sober, zodat de beelden zelf een afspiegeling zijn van het klinische laboratoriumplaatje. Shots, die in se niet spectaculair ogen, zijn net in hun eenvoud enorm krachtig en vanzelfsprekend.
De aard van Little Joe, de bloem zelf, blijft gedurende de hele film mysterieus. Vaste antwoorden wou Hausner zeker niet bieden, de film riep eerder op tot het in vraag stellen van die zogezegd heelkundige plant. Kan puur geluk als het ware zomaar getapt worden? In hoeverre is dat verkregen geluk oprecht en zit het antwoord niet gewoon in ons hoofd? Heeft Little Joe uiteindelijk slechts een placebo-effect? De metafoor 'Little Joe' kan oneindig geherinterpreteerd worden, wat de kracht van de film des te groter maakt. Mensen nemen de inhoud van de film mee naar huis; het dystopische gedachtegoed blijft razendgoed plakken. Wie weet vloeit hier binnenkort toch nog een samenwerking uit voort met de makers van Black Mirror. Het zou in elk geval een mooie aanwinst zijn.
Reactie toevoegen