Recensie: Grave

Geen betere manier om het einde van Dagen Zonder Vlees te vieren dan een horrorfilm met kannibalistische trekjes te kijken. Toch? De Franse Julia Ducournau schotelt ons haar debuut ‘Grave’ voor, een film die allerminst licht verteerbaar is, maar toch absoluut in de smaak valt.

We maken kennis met Justine (Garance Marillier), een brave, onschuldige eerstejaarsstudente Dierengeneeskunde en hardcore vegetariër. Dat laatste duurt tot het moment dat ze tijdens de beruchte ontgroening gedwongen wordt om een rauw konijnenniertje te eten. Dat wekt ongekende vleselijke lusten op bij Justine, en dat mag u gerust letterlijk nemen. Niet alleen ontluiken er seksuele begeertes bij de maagdelijke Justine, verder heeft ze ook een onbedwingbaar verlangen naar vlees. Aanvankelijk stilt ze haar honger door middel van meegesmokkelde hamburgers en nachtelijke pita-escapades,  maar wanneer haar zus haar eigen vinger eraf knipt (enter the horror), wordt Justine geconfronteerd met de kannibaal in zichzelf.

Dat is het begin van een bloedstollende horrortrip, waarin Ducournau er meesterlijk in slaagt om alle traditionele horrorfilmelementen te betrekken en toch bijzonder origineel te zijn. Het open einde dat je de stuipen op het lijf jaagt, de dramatische orgelmuziek en de liters bloed geven ‘Grave’ de sfeer van een klassieker, terwijl het inruilen van suggestieve spanning voor expliciete action shots op klaarlichte dag en de akelig esthetische manier van filmen bewijzen dat een horrorfilm ook bloedmooi kan zijn. De combinatie van het mysterieuze, sensuele Frans en de dierlijke driften maken de bevreemdende ervaring compleet. ‘Grave’ is goor. Goor maar graaf.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen