Recensie: Duelles

Beter een goede buur dan een verre vriendin. Dat weten ook Alice en Celine, twee huisvrouwen die naast elkaar wonen in een vredige Brusselse residentiële wijk in de sixties. Hun zoontjes spelen samen en de families vieren verjaardagen bij elkaar. Al snel voorspelt de kijker dat dit liedje te mooi is om te blijven duren. Een tragisch ongeluk ten huize Celine ontketent een onvermijdelijke breuk tussen de twee hartsvriendinnen: plots is het haagje tussen beide tuinen niet het enige wat de twee gezinnen van elkaar scheidt.

Door de ogen van Alice, vertolkt door een Franssprekende Veerle Baetens, zien we de verwijten en het onderlinge wantrouwen escaleren in paranoia en gekte. Naarmate het verhaal vordert, kan alles en iedereen in vraag worden gesteld. Het is een klassiek en efficiënt middeltje om het publiek bij het verhaal te houden: een ideaal ingrediënt voor een soap. Maar van zodra de ontknoping volgt en elke hoop op geloofwaardigheid is verdwenen, laat dit melodramatische plot weinig indruk na.

Baetens doet nochtans haar best om haar rol als ‘moeder in paniek’ niet te ambitieus te beschouwen als een inzending voor een filmfestival en ook haar tegenspeler Anne Coesens slaagt erin om een gebroken, doch enigmatisch personage neer te zetten. Het zijn echter die momenten wanneer personages op onverklaarbare wijze wegkomen met de meest groteske complotten, op de meeste clichématige wijze, die de welwillendheid van het publiek op de proef stellen. Olivier Masset-Depasse, je gaf ons een zeer verteerbare tv-film, maar een Hitchcock ben je nog niet. 

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen