Recensie: Bones and All

Na 'Call me by your name' herenigen regisseur Luca Guadagnino en acteur Timothée Chalamet zich voor het langverwachte 'Bones and all'. Gebaseerd op de gelijknamige roman van Camille DeAngelis uit 2015, volgt deze verfilming het verhaal van de achtienjarige Maren (Taylor Russel), die naast boeken ook graag mensen verslindt. Ze worstelt met het leiden van een normaal leven door haar kannibalistische karakter en gaat op zoek naar antwoorden. Onderweg ontmoet ze een andere ‘eter’, Lee (Timothée Chalamet), die haar vergezelt tijdens de rest van haar reis. Russel en Chalamet zetten beiden sterke prestaties neer, hebben een fijne chemie en zijn bovendien verrukkelijk om naar te kijken.

Guadagnino brengt opnieuw een tragisch liefdesverhaal, deze keer in een jasje van kannibalisme en horror. Een opmerkelijke combinatie die resulteert in een sluimerende spanning, maar helaas niet altijd de juiste noot raakt. Deze horror-romantische coming of age zet geen duidelijke toon, waardoor scènes die door merg en been zouden moeten gaan, slechts kietelen. Ook al is kannibalisme geen dagelijkse kost, toch valt er een universele gedachte te vinden. Een film over je anders en onbegrepen voelen, over hoe troostend en allesveranderend het kan zijn om iemand te ontmoeten wiens bestaan zachtjes in je oor fluistert: je bent niet alleen.

Tussen de roadtrip en de bloeiende romance door, zou je haast vergeten waar het plot van de film eigenlijk om draait: een onstilbaar verlangen naar menselijk vlees. Wees gewaarschuwd, deze film bevat walgelijke scènes die je best niet op een volle maag kijkt. Een festijn voor de horrorminnende romanticus, maar ondanks een interessant vertrekpunt laat 'Bones and all' de kijker een beetje op zijn honger zitten.

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen