Er is veel gezegd en geschreven over het leven van Vincent Van Gogh in de 128 jaar na zijn dood. Maar dat neemt dat we nog lang niet zijn uitgesproken over het leven van deze kunstenaar At Eternity’s Gate toont de schilder in zijn laatste jaren zonder in clichés te vervallen.
Wanneer het verhaal van Vincent Van Gogh verteld wordt, vervalt het vaak maar al te makkelijk in twee scenario’s. Ofwel gaat het over een man die gek is, opgesloten zat in de psychiatrie en zijn eigen oor afsneed, ofwel werd hij simpelweg misbegrepen door zijn tijdsgenoten. At Eternity’s zoekt het evenwicht en gaat vooral uit van wat geweten is en de relaties tot mensen die dicht bij hem stonden.
De film heeft een traag ritme. Je wordt door de landschappen en scènes die Van Gogh inspireerden geloodst als op een relaxte wandeling. De stukken in de Provence voelen zo warm en geel aan als de schilderijen waarop Les Vosges er zo guur uitziet, zoals hij ze ook zelf omschrijft. Willem Dafoe schijnt gemaakt voor de rol. Naast een treffende gelijkenis heeft hij ook de doorleefdheid in zijn ogen die lijkt te passen bij de rol.
Ook de bijrollen werden ingevuld door een voortreffelijke cast, maar hier en daar vertoonden die wat houterig acteerwerk, zoals de rol van madame Ginoux. Deze werd neergezet door Emmanuelle Seigner, die waarschijnlijk ging voor kil en afstandelijk, maar terechtkwam bij harkerig en emotieloos. Verder dient te worden opgemerkt dat Mads Mikkelsen zoals gewoonlijk perfect acteerde, maar nogal afleidend was. 'Kom Vincent, vertel alsjeblieft niet aan Hannibal dat je een oor hebt afgesneden, dat lijkt niet verstandig.'
Het einde van de film liet een kalme gemoedstoestand na. Sommigen zouden dit als langdradig kunnen aanzien, maar de vele close-ups die gehanteerd werden brachten ook een bepaalde verbondenheid met de personages.
Reactie toevoegen