'Pig': beestig goede Nicolas Cage

Voor dierenliefhebbers voorzag Film Fest Gent een beestige marathonavond. Met 'Pig' levert Nicolas Cage een begeesterende prestatie af die onder de huid kruipt. Varkentje: gewassen.

Toegegeven, de titel van het langspeeldebuut van Michael Sarnoski klinkt niet meteen erg aanlokkelijk. Maar wat doorgaans met zachtrozig, onverfijnd gewroet geassocieerd wordt, figureert in 'Pig' als uitgekiend fundament voor interpersoonlijke authenticiteit en dat wat écht telt in een mensenleven.

In dit 92 minuten durende drama wordt Rob Feld gedwongen zijn teruggetrokken bestaan in de bossen van Oregon achter te laten wanneer zijn geliefd truffelvarken, alsook zijn enige toeverlaat in de wildernis, ontvoerd wordt. Duidelijk vervreemd van de oppervlakkige façades en economische belangen die hij in de stad opnieuw tegenkomt, wordt hij door passanten al snel weggezet als clochard. Maar naarmate de film vordert, blijkt Rob steeds minder een onbekende voor het stadsmilieu en doorkruist hij naast de paden in Portland, ook die uit zijn verleden.

Pig.

Gezond scepticisme ten spijt, laat Cage de cinemaganger zijn met kaskrakers gevulde geschiedenis makkelijk vergeten. Zijn acteerwerk voelt tot in de laatste scène zo onvervalst aan, dat hij al raak schiet met de subtiliteit van een slordige frons. Verdere vertolkingen van onder meer Alex Wolff en Adam Arkin zijn niet meteen om over naar huis te schrijven, maar houden keurig stand naast die van Cage. Patrick Scola weet in drie hoofdstukken het bossige, ruwe karakter van Rob foutloos te rijmen met de sfeervolle, wijdse kilte van het Amerikaanse almachtige natuurschoon.

Wat ook opvalt, is het subtiel gebruik van smaak als sentimenteel zintuig. Wanneer Rob een jong kind meeneemt in een nostalgische mijmering over zijn oude kaki-boom, of een vers gevonden truffel verkent alsof het zijn eerste is, wordt zo'n gustatief gegeven opeens tastbaar. Cage beheerst dit meesterlijk en dat zorgt zo nu en dan voor een emotioneel moment.

In 'Pig' staan niet enkel puurheid en hypocrisie lijnrecht tegenover elkaar. Ook de afstand tussen mens en natuur wordt onder de loep genomen. In hoeverre staat de geciviliseerde mens nog in verbinding met zijn omgeving, fauna en flora – maar vooral: zichzelf? "This isn't real, you aren't real", steekt Rob ergens halverwege de film af en die realisatie blijft als rode draad nog ver buiten het kader van 'Pig' echoën. Sarnoski knutselt al bij al een sterk thriller-drama in elkaar dat poëtisch gestemden beroert, maar bovenal de dierentrilogie op Film Fest Gent flink de hoogte instuwt.

Nog geen stemmen

Reactie toevoegen