No Yogurt for the Dead

Schuifelend werkt het publiek zich voor de tweede avond van de voorstelling een weg tussen de ongenummerde stoeltjes. Overvol zat de Schouwburg van Gent niet, maar met een publiek dat aan haar lippen hing, kon Antwerpse verteller Lisah Adeaga de toon van het toneelstuk inzetten. De wisselwerking tussen het Nederlands en het Portugees was haast niet bij te houden op het kleine schermpje met ondertiteling. De moedertaal van de overige cast klonk als muziek in de oren voor de toch grotendeels Vlaamse opkomst. Moest de Portugese taal toch geen betoverend effect gehad hebben, dat heb je naar mijn mening enkel aan jezelf te wijten, kon je nog genieten van het zangtalent van de actrices en de muzikale begeleiding op de elektrische gitaar van Hélder Gonçalves.

'No Yogurt for the Dead' doorprikt de illusie dat afscheid eenmalig is. Vaarwel zeg je dagelijks bij het verlies van een geliefde. In elke herinnering, in elke belofte en elke gewoonte word je geconfronteerd met de leegte, de afwezigheid. De dierbare overlijdt misschien één enkele keer, maar de omgeving sterft opnieuw en opnieuw. Rodrigues laat de permanente littekens van rouw weergalmen op de planken. De actrices krabbelen en dwalen over de witte ribbels van het decor op zoek naar houvast. Waar kan je je echter nog aan vasthouden wanneer je ouder sterft? Wanneer je hele wereld instort?

'No Yogurt for the Dead' doorprikt de illusie dat afscheid eenmalig is

Rodrigues speelt fenomenaal met het concept van perspectief. Je zou vanzelfsprekend verwachten dat de nadruk ligt op het verdriet van de zoon. De gedachten van zijn terminaal zieke vader staan echter in de schijnwerpers. Wat moet je in vredesnaam doen wanneer je niet weet hoelang je nog zal leven? Morgen is te vroeg, maar vijf jaar is te laat. De onwetendheid van alles kan een mens volledig ontregelen. Zijn vader besloot evenwel te doen wat hij altijd gedaan zou hebben: schrijven. Journalist zijn betekent noteren en rapporteren, wat er ook gebeurt. Met het laatste rapport van zijn vader begint en eindigt de voorstelling. Met zijn onleesbaar gekrabbel begint de zoektocht van Tiago Rodrigues naar verwezenlijking, naar een manier om zijn vaders poging tot een essay te vertolken in een toneelstuk. Met het (laatste) overlijden van zijn vader, midden tussen het schrijven door, eindigt dit pracht van een toneelstuk.