Lezersbrief: Waarom je geen boomknuffelaar hoeft te zijn om om dieren te geven

Aidan Soubry is student psychologie en voorzitter van Dierzaam.org.

Wanneer we denken aan activisten die zich inzetten voor dierenrechten of -welzijn, dan denken we nogal snel aan individuen die zich vastketenen aan de poorten van slachthuizen, zich niet wassen of verzorgen, en bontdragers drenken in (vals) bloed. Het woord ‘activist’ heeft daarom een heel negatieve lading gekregen. Nochtans is een activist gewoon een persoon die zich inzet voor een bepaald doel. Als jij dus opzoekt welke voeding het beste is voor je hond of een petitie ondertekent tegen dierproeven, dan ben je in principe al een activist. Moet je daarom enkel uit hemp gemaakte kledij dragen en zien te overleven op hummus en kombucha? Absoluut niet.

Het feit is dat er rond dierenwelzijn heel veel te zeggen valt in onze maatschappij. We hebben de voor de hand liggende vleesindustrie die veel problemen met zich meebrengt, maar ook bijvoorbeeld de gezondheidsklachten bij platsnoethonden en -katten die blijven aanhouden. We willen ons vlees zo goedkoop mogelijk, maar de dieren moeten ook zo goed mogelijk verzorgd worden tijdens het kweken. We willen de schattigste huisdieren, maar verwachten dat de dierenarts ze euthanaseert als ze op een relatief jonge leeftijd gezondheidskwaaltjes beginnen ontwikkelen. Het is bijgevolg niet verbazend dat de stress die hiermee gepaard gaat, bijdraagt aan de torenhoge zelfmoordcijfers bij zowel boeren als dierenartsen.

We willen ons vlees zo goedkoop mogelijk, maar de dieren moeten ook zo goed mogelijk verzorgd worden tijdens het kweken

We hebben als homo sapiens altijd al een eigenaardige band gehad met onze omgeving. We verwoesten niet alleen onze eigen natuurlijke habitat, maar ook die van andere diersoorten. Wanneer die diersoorten dan opnieuw hun huis proberen te maken op de plaatsen die wij hebben veroverd, zien we ze als een ‘indringer’ die moet ‘verdelgd’ worden. We zien onszelf als het ware boven de andere diersoorten, boven virussen (en ja, ik bedoel COVID-19) en boven de gehele natuur. Dit met wetenschap die alle kleine kantjes en hoekjes van onze leefwereld wilt blootleggen en geen enkel detail onaangeroerd laat, buiten dat van de menselijke rationele limieten in het wetenschappelijk proces zelf. Maar ik wijk af ...

Het tijdperk van de mens als zoogdier zijn we al lang voorbij. Een moeder krijgt bijvoorbeeld maar 12 tot 15 weken moederschapsverlof met haar nieuwe baby (in bepaalde gevallen nog meer), maar de vader moet het stellen met 15 dagen. De connectie met onze eigen kinderen op de belangrijkste leeftijd voor hechting moet plaats maken voor onze bijdrage aan de economie. Hoe kunnen we dan verwachten dat we andere diersoorten met meer waardigheid kunnen behandelen als dit is hoe we omgaan met onze eigen telg? We kunnen bijvoorbeeld niet verwachten dat een boer meer tijd, energie en geld steekt in het welzijn van hun dieren als ze met moeite het eigen gezin kunnen onderhouden. Ze protesteren daarom in Nederland niet voor het geld, maar voor het eigen overleven. Alsook kunnen we niet verwachten dat platsnoethonden en -katten niet meer gekocht worden als mensen ze blijven promoten op Instagram.

Op het eind van de dag willen we allemaal een beter welzijn voor dieren, maar kunnen we het ons niet veroorloven als we verdeeld blijven

We kunnen daarom zo veel petities tekenen en met de beschuldigende vinger wijzen als we willen, op het eind van de dag willen we allemaal een beter welzijn voor dieren, maar kunnen we het ons niet veroorloven als we verdeeld blijven. Kritisch nadenken over onze levensstijl en naar elke aandeelhouder van een bepaalde problematiek luisteren en uitdagingen in kaart brengen is daarom de boodschap. Zoals we doen bij Dierzaam.org en de Student Summer School Dierenwelzijn 2022 waarvoor je je tot 19 augustus kan inschrijven!

0
Gemiddeld: 5 (1 stem)

Reactie toevoegen